Κανείς δεν μπορεί να σου εγγυηθεί την επόμενη στιγμή σου

Κανείς δεν μπορεί να σου εγγυηθεί την επόμενη στιγμή σου(πηγή pixabay)

Μ.Ε.Θ. Ο φόβος και ο τρόμος.
Εκεί μέσα, η ζωή αναμετριέται με το θάνατο κάθε λεπτό.

Άλλοτε κερδίζει πανηγυρικά κι άλλοτε οριακά χάνει.
Τα όρια ζωής στενεύουν μέσα στους ολόλευκους αυστηρούς θαλάμους των εντατικών. 
Άνθρωποι που άγγιξαν το θάνατο παλεύουν να τον ξεγελάσουν αποκομμένοι από τη φασαρία και την κίνηση του υπόλοιπου νοσοκομείου, και του «κόσμου» γενικότερα.

Θάλαμοι γεμάτοι αθόρυβες προσδοκίες και αβάσταχτες ματαιώσεις.
Συγγενείς πιάνονται από την παραμικρή ελπίδα και προσδοκούν το θαύμα για τον άνθρωπό τους.
Η ματιά μου σκάλωσε σε ένα άτυπο ημερολόγιο γραμμένο πρόχειρα σε κάποια πλακάκια στον τοίχο του προθαλάμου της εντατικής.

Καταγεγραμμένη με ανεξίτηλο μαρκαδόρο η πορεία κάποιου Βασίλη (πολύ νεαρού από ότι συμπεραίνει κανείς από τα συμφραζόμενα) που διέψευσε κάθε πρόγνωση και βγήκε νικητής μετά από νοσηλεία δυο και πλέον μηνών στην εντατική...
Αγωνία κι ελπίδα κρυμμένη στη κάθε λέξη! 
Ο Βασίλης τα κατάφερε, βγήκε ζωντανός από κει μέσα. Όπως και πολλοί άλλοι!

Οι γιατροί και το νοσηλευτικό προσωπικό δίνουν μάχες καθημερινά μέσα στους ολόλευκους τοίχους. Άνισες τις περισσότερες φορές. 
Είναι όμως κι αυτά τα περιστατικά που οι γιατροί είχαν σηκώσει «ψηλά τα χέρια» αλλά μία αιφνίδια αλλαγή, μία ανατροπή προς το καλύτερο διέψευσε ακόμα και τις πιο απαισιόδοξες προβλέψεις. Κάποιοι μιλούν για «θαύματα», κάποιοι άλλοι για ισχυρούς οργανισμούς που κατάφεραν με τη βοήθεια της ιατρικής να κερδίσουν τη ζωή.
Οι συζητήσεις που ακούς από τους ανθρώπους που συναντάς εκεί είναι απ' αυτές που γίνονται με υγρά μάτια, με ηχηρούς κόμπους στο λαιμό και αναγκαστικές σιωπές στα σημεία που ο λόγος σπάει. 

Αρκεί μια στιγμή, για ν’ αλλάξουν όλα. 
Και κανείς δε μπορεί να σου εγγυηθεί την επόμενη στιγμή σου! 
Ξαφνικά νιώθεις ότι είσαι ένας σχοινοβάτης μεταξύ ζωής και θανάτου.
Ξαφνικά, συνειδητοποιείς τη σημαντικότητα του «δώρου»  της ζωής. 

Η ζωή αποκτά άλλη αξία. Πολύ μεγαλύτερη και πιο ουσιαστική!
Νιώθεις τόσο μικρός κι ανεπαρκής και υπόσχεσαι να εκτιμάς πιο πολύ τη κάθε μέρα που θα σου χαρίζεται.
Λες κι ήταν αναγκαίο να βρεθείς σε τέτοιες πόρτες για να το καταλάβεις...

 

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ