Ένα, παραδόξως ζεστό, χειμωνιάτικο απόγευμα του Γενάρη, μία κούπα καυτός καφές και ένα κορίτσι με ένα λάπτοπ στα πόδια του. Εικόνα γραφική, αναμενόμενη και σχεδόν προβλέψιμη θα μπορούσε να πει κανείς.
Το κορίτσι πληκτρολογεί με μανία, μα δεν ξέρει τι θέλει να γράψει. Έχουμε διανύσει σχεδόν τον πρώτο μήνα του 2018 και πέρα από τους τυπικούς, γλυκανάλατους καθιερωμένους εορτασμούς, δεν έχει αλλάξει ουσιαστικά κάτι. Ίδια άτομα, ίδια μέρη, ίδιες απολαύσεις, ίδια προβλήματα.
Το κορίτσι κοιτάζει επίμονα έξω από το κλειστό παράθυρο και σκέφτεται. Είπε όσα ήθελε να πει; Σε όλους όσους ήθελε να τα πει; Έχει στείλει παντού τα χρόνια πολλά;
Ξαφνικά αναδεύεται στην καρέκλα της. Κάτι έχει ξεχάσει…
Έχοντας ικανοποιήσει το τυπικό των ευχών με φίλους και οικογένεια, ξέχασε κάποια άτομα πολύ σημαντικά. Ξέχασε να ευχηθεί τα καλύτερα σε κάθε τύπο γυναίκας. Σε εκείνην που πέρασε μόνη της τις γιορτές γιατί δεν είχε ανάγκη κανέναν και επέλεξε την εργασιομανία από τις ψεύτικες συναθροίσεις. Σε εκείνη που μεγαλώνει μόνη της το παιδί της και στέκεται και μάνα και πατέρας για να μην του λείψει τίποτα, ειδικά την δύσκολη και απαιτητική περίοδο των εορτών.
Χρόνια πολλά σε εκείνη την γυναίκα που φέτος τις γιορτές έγινε θυσία για τους φίλους της και ετοίμασε τόσα όμορφα πράγματα για να τους μείνουν αξέχαστα, χωρίς ιδιαίτερη βοήθεια από κάποιον. Χρόνια πολλά σε εκείνη που μπήκε μόνη της σε ένα αεροπλάνο / καράβι / τρένο και πήγε ατρόμητη στο άγνωστο, να ανακαλύψει τον κόσμο. Σε εκείνην που στέκεται μόνη της στα πόδια της και δεν γίνεται η σκιά κανενός, χωρίς κρίση και βούληση. Σε εκείνη, την δυνατή γυναίκα που πάντα ήξερε τι ήθελε και το κυνηγούσε μέχρι τέλους. Αλλά και σε εκείνην που λύγισε, ίσως γιατί της έλειπε κάποιος που δεν ήταν εκεί.
Χρόνια πολλά σε όσους δεν μπόρεσαν να ήταν κοντά μας φέτος τις γιορτές, αλλά και σε όσους δεν ήθελαν.
Χρόνια πολλά και ας έχουν περάσει οι γιορτές…
