Παλιότερα έντυνα τις κραυγές μου σιωπές, με την ελπίδα κάποιος να τις ακούσει ...
Τελικά απογοητεύτηκα γιατί διαπίστωσα πόσο κουφοί και τυφλοί είναι οι άνθρωποι. Δεν ξέρουν ν' ακούνε τις σιωπές κι ούτε μπορούν να ξεχωρίσουν τις «μασκαρεμένες» κραυγές!
Άσε που δε τους νοιάζει κιόλας να δουν σε βάθος...
Κι ύστερα έκλαψα στη γωνιά μου, ουρλιάζοντας μπας και μ' ακούσουν.
Έκλαψα, για όλες τις φορές που σιώπησα ενώ έπρεπε να ουρλιάξω.
Πόνεσα, για όλα τα λόγια που βίαια κατάπια για να μη «χαλάσω καρδιές» πληγώνοντας μόνο τη δική μου.
Χτυπήθηκα, για όλες εκείνες τις συζητήσεις που έληξαν πριν καν αρχίσουν.
Λυπήθηκα, για όλες τις επικίνδυνες σκέψεις που φυλάκισα αδίκαστες στα πιο στενά κελιά του μυαλού μου, καταδικασμένες να πνιγούν στα δάκρυα, χωρίς ποτέ να γίνουν εξομολόγηση ή παράπονο έστω...
Δάκρυσα, για τα λόγια που μέρες και νύχτες στοίχιζα επιμελώς στο μυαλό μου χωρίς ποτέ να βρουν τα κουράγια να γίνουν φωνή…
Θρήνησα, για τις εγκλωβισμένες σιωπές που αν και πεισματικά κοίμιζα κάθε βράδυ μέσα μου με παραμύθια, (λες και θα μπορούσα να καταλαγιάσω τον ασίγαστο πόθο τους να γίνουν κραυγές) αυτές ξαγρυπνούσαν ελπίζοντας να καταλάβω...
Κι εν τέλει κατάλαβα!
Όσο κι αν το παλεύω, δεν ησυχάζω, δεν ηρεμώ και δε μπορώ να με συγχωρήσω, που πασχίζω να γίνω «κάποια άλλη» που ν' αντέχει να σιωπά...Γιατί απλά αυτή η άλλη δε θα 'μαι εγώ!
Όχι πια, δεν αγαπάω τις σιωπές μου...τις μισώ!
Τις μισώ γιατί ενώ ποτέ δε πίστευα πως η σιωπή είναι χρυσός, σιωπούσα…
Σιωπούσα ενώ ήξερα πως άνθρακας είναι η σιωπή που η τύρφη της καθόταν στα πνευμόνια μου δηλητηριάζοντας όλο το «είναι» μου σε κάθε ανάσα...
Θύμωσα που επέμενα να την εισπνέω.
Μαύρισαν τα μέσα μου κι εγώ δε μπορώ τις μαυρίλες! Είμαι πολύχρωμος άνθρωπος! Έντονος!
Πώς να συμβιβαστώ με τη μονοτονία του γκρι που κουβαλάνε οι σιωπές;
Έχω ανάγκη να είμαι «εγώ» θέλω χρώμα στη ζωή μου και καθαρό αέρα στα πνευμόνια μου!
Όχι άλλο κάρβουνο...πνίγηκα!
Δε θα ξαναντύσω καμία κραυγή μου, «σιωπή».!
Τώρα ξέρω, πόσο πονάει…
