Γυρνώντας από το σούπερ μάρκετ με το αμάξι την προηγούμενη εβδομάδα, φώτισε το πρόσωπό μου από το τεράστιο ολόγιομο κοκκινωπό φεγγάρι. Φώτισε κυριολεκτικά και μεταφορικά.
Άναψα αλάρμ και σταμάτησα στην άκρη του δρόμου. Συνήθως παίρνω κατευθείαν το κινητό στα χέρια μου όταν κάτι με εντυπωσιάζει και το απαθανατίζω στη στιγμή. Αυτή τη φορά όμως πήρα το κινητό για άλλο λόγο. Είχα την ανάγκη να μοιραστώ αυτήν την όμορφη εικόνα με αγαπημένα μου πρόσωπα.
Κι έτσι τους έστειλα μήνυμα να βγουν να δουν το φεγγάρι. Τα Μ.Μ.Ε. μίλαγαν για το φαινόμενο μέρες, αλλά μέσα στην τρελή καθημερινότητα δεν έχουμε μυαλό για τέτοια. Ακόμα κι εγώ που έχω τρέλα με την πανσέληνο, το είχα ξεχάσει. Ποιο το νόημα κιόλας να απολαμβάνεις μια τέτοια όμορφη εικόνα μόνος σου.
Όταν μοιράζεσαι κάτι όμορφο, γίνεται ακόμα πιο ωραίο.
Το μήνυμα λοιπόν εστάλη σε κοντινά ή μακρινά μέρη. Χανιά, Φολέγανδρο, Λάρισα, Αθήνα… Η απόσταση βέβαια είναι κάτι σχετικό. Μπορεί κάποιος που χιλιομετρικά είναι σχεδόν δίπλα σου, να είναι πιο μακριά κι από τα πιο απομακρυσμένα μέρη στον χάρτη…
Ήταν ένα μήνυμα αγάπης, εκτός από ένα απλό μήνυμα κινητού. Πόσες φορές δε σου ‘χει τύχει να αντικρύζεις κάτι όμορφο και να εύχεσαι να ήταν εκεί μαζί σου ένα αγαπημένο σου πρόσωπο. Και πόσες φορές ποτέ δεν το ‘πες αυτό… Αλλά και πόσες άλλες είχες την τύχη να απολαμβάνεις μια θέα με τον άνθρωπο ή τους ανθρώπους που λατρεύεις.
Και τότε είναι που τα φωτάκια τη νύχτα είναι λες και λάμπουν πολύ περισσότερο κοιτώντας τα από κάποιο ύψωμα, το χρώμα της θάλασσας γίνεται πιο ζωηρό μια ηλιόλουστη μέρα βολτάροντας στην παραλία, ο ουρανός παίρνει μαγικές αποχρώσεις και τα σχέδια από τα σύννεφα σου εξάπτουν τη φαντασία καθώς ταξιδεύετε με το αυτοκίνητο...
Είναι λες και μόλις βλέπεις κάτι όμορφο, αναγράφεται ξαφνικά πάνω του το όνομα αυτού που θα ‘θελες να το μοιραστείς. Γίνεται αστραπιαία. Χωρίς να το πολυσκεφτείς και να το αναλύσεις. Κι έτσι ίσως και να καταλαβαίνεις ποιοι είναι οι άνθρωποι που μετράνε στη ζωή σου. Που μετράς τα λεπτά να τους συναντήσεις, που μετράς κάθε τους λέξη, που μετράς τα αστέρια μαζί τους και γίνεσαι πάλι παιδί. Και ενθουσιάζεσαι με τα πολύ πολύ μικρά που οι «μεγάλοι» δεν κατανοούν. Μια ανθισμένη αμυγδαλιά στον δρόμο, ένα ξαφνικό ουράνιο τόξο, έναν αντικατοπτρισμό από το νερό της βροχής…
Να βρίσκεις μια διαφορετική θέα κάθε μέρα και να τη χαζεύεις. Αφιέρωσέ της λίγο από τον χρόνο σου. Και «αφιέρωσέ» τη και σε αγαπημένα σου πρόσωπα.
Μη διστάσεις να στείλεις ένα μήνυμα και να κοιτάξεις κατάματα το δικό σου φεγγάρι. Ήταν πάντοτε από τις πιο αγαπημένες σου εικόνες στον κόσμο.
Το έχεις χαραγμένο στην πλάτη σου με μελάνι, στην καρδιά σου, στο πρόσωπό σου… Και τώρα ήρθε η ώρα να βρεις και το φεγγάρι σου στη γη. Αυτό που θα σε κάνει να λάμπεις κάθε φορά που θα το κοιτάς. Άναψε για λίγο αλάρμ στους τρελούς ρυθμούς της ζωής και κάνε καμιά τρέλα...
Η Μαρία Ιατρίδη είναι εκπαιδευτικός, δημοσιογράφος και συγγραφέας. Κυκλοφορεί η ποιητική της συλλογή: "Χαράζοντας τα σύννεφα" από τις εκδόσεις Πνοή.
