Στα 45 μου δεν έχω χρόνο για χάσιμο. Η δουλειά μου έχει πάρει τη ροή της, τα οικογενειακά μου στρώσανε, τα προσωπικά μου είναι πολύ καλά με καθημερινή προσπάθεια τείνουν στο τέλειο, οι φίλοι λιγοστοί αλλά υπέροχοι, τι άλλο να θελήσω πέραν του να ζω καλά;
Τίποτα! Γιατί, στη ζωή ο άνθρωπος τι χρειάζεται; Οικογένεια, φίλους και δουλειά κι όχι απαραίτητα με αυτή τη σειρά και μια καλή ζωή.
Όσο μεγαλώνω και μαθαίνω να με αγαπώ, τώρα ένα παραπάνω που διακρίνω το φθαρτό της ύπαρξης μου, που συχνά πυκνά θα αναγνωρίσω και μια καινούρια ρυτιδούλα, να εκεί γύρω από τα χείλη, εκεί λίγο πιο πάνω… προς τα μάτια… όσο μεγαλώνω λοιπόν, διαπιστώνω ότι τα προηγούμενα χρόνια, τα χρόνια που ήμουν νεότερη, που ήμουν πιο ελεύθερη από υποχρεώσεις, εκείνα τα χρόνια ήταν σαν να πέρασαν σε fast forward, σα να τα έζησα γρήγορα. Ήταν τόσο γεμάτα άλλωστε.
Όχι πως δεν τα θυμάμαι. Τα θυμάμαι και πολύ καλά μάλιστα. Θυμάμαι κάθε χαμόγελο που «έσκασα», κάθε δάκρυ που έτρεξε από τα μάτια μου, κάθε καινούρια φίλη που έκανα, θυμάμαι την κούραση από τη μετακόμιση στο σπίτι που νοίκιασα για πρώτη φορά στη ζωή μου, θυμάμαι τα πάρτυ που έκανα εκεί, πόσο αγάπησα αυτό το σπίτι. Θυμάμαι επίσης με πόση χαρά και αδημονία πρωτοασχολήθηκα με τον εθελοντισμό. Πόσο πολύ αγάπησα την ομάδα που έστησα από το μηδέν, πόσο περήφανη ένιωσα και πόσο την «έτρεξα» για 2 συναπτά χρόνια. Πόσο αγάπησα τον εθελοντισμό και πόσο οι άνθρωποι γύρω του με πλήγωσαν! Θυμάμαι όμως και τις ανοιχτές αγκαλιές που βρήκα από ανθρώπους άλλης ομάδας που βρέθηκα αργότερα, αυτούς που με κάνανε να ξαναπιστέψω στον εθελοντισμό και να μην παραιτηθώ ποτέ από αυτόν!
Ωω πόσα θυμάμαι και θα θυμάμαι μια ζωή αυτά τα χρόνια! Αυτά ήταν τα πιο διδακτικά μου χρόνια. Αυτά μου έμαθαν ποια είμαι, αυτά μου έφεραν αλλά και μου πήραν ανθρώπους από τη ζωή μου, αυτά με τσάκισαν, αυτά μου ξανά αναπτέρωσαν το ηθικό. Αυτά μου δίδαξαν τα δύο μεγαλύτερα και ομορφότερα μαθήματα της ζωής!
Ότι αν πέσεις, κοίτα να σηκωθείς θεαματικά και ότι μέσα από κάτι αρνητικό, βγαίνει πάντα ένα θετικό!
Σήμερα, μετά από 3 χρόνια που άφησα αυτή τη ζωή πίσω μου, σκέφτομαι ότι εκείνα τα χρόνια όντως τα έζησα σαν σε fast forward. Και τώρα απλώς να ζω πιο έντονα το κάθε λεπτό που περνάει, σαν τώρα να έχει περισσότερη σημασία η κάθε στιγμή.
Είναι που μεγαλώνω μάλλον και δίνω σημασία στο να ζήσω καλά κι όχι απαραίτητα πολλά.
