Στιγμές....όλη η ζωή μας ένα μεγάλο παζλ από στιγμές. Κάποιες επώδυνες, οδυνηρές, κλειδωμένες μέσα στο κουτάκι του μυαλού, με τα κλειδιά κάπου τριγύρω μας χαμένα. Ο πόνος από τις μισάνοιχτες πληγές ακόμα οξύς, μιας και ο χρόνος δεν έκανε το θαύμα του αυτή τη φορά.
Υπάρχουν όμως κι εκείνες, που η θύμησή τους μας κρατά συντροφιά στα δύσκολα, είναι ανεξίτηλες, ανεκτίμητες, ευωδιαστές όπως τα πρώτα λουλούδια της άνοιξης, ο μίτος της Αριάδνης στον λαβύρινθο της ψυχής μας, ο λόγος για να προχωρούμε.
Το κάθε κομμάτι αυτού του παζλ είναι πολύτιμο, μοναδικό και απαραίτητο για να συμπληρώσεις την εικόνα της ζωής σου. Δεν επιλέγεις πάντα πιο θα τοποθετήσεις πρώτο και πιο δεύτερο, ούτε με ποια σειρά, είναι το κυνήγι του χαμένου θησαυρού και συ κίνησες χωρίς να έχεις στα χέρια σου τον χάρτη.
Δεν σε πειράζει όμως, νιώθεις την χαρά ενός μικρού παιδιού που του χάρισαν ένα όμορφο λευκό πίνακα και πρέπει να τον στολίσει με αγάπη και υπομονή. Μέσα στην αθωότητα σου, λαχταράς και προσμένεις τα νέα κομμάτια που θα βρεις στο δρόμο σου, ανυπομονείς και αγωνίζεσαι .Έχεις περιέργεια να δεις τι εικόνα θα σου αποκαλύψουν, αν και ξέρεις ότι δεν θα την δεις παρά μόνο στο τέλος της μεγάλης διαδρομής. Δεν αγωνίας όμως, γιατί έχεις όλο το χρόνο μπροστά σου για να βρεις, και να συμπληρώσεις .
Και τα χρόνια περνούν κι εσύ αγόγγυστα παλεύεις σε έναν αγώνα άνισο πολλές φορές, μιας και κανείς δεν σε είχε προετοιμάσει για το τι θα βρεις μπροστά σου. Πολλά τα εμπόδια, ανυπέρβλητα, σε έχουν εξαντλήσει. Και το σώμα ξαποσταίνει και ανακάμπτει, η ψυχή όμως;;; όταν εκείνη κουραστεί δεν έχει γυρισμό, παρασέρνει τα πάντα στο πέρασμα της, ακόμα κι εκείνο το άμοιρο κορμί.
Στο διάβα σου συνάντησες και άλλους ανθρώπους σαν κι εσένα που συλλέγουν και δημιουργούν όπως κι εσύ. Έχετε λοιπόν κοινό σκοπό και αυτό σας φέρνει κοντά. Και γίνεται ολοένα και πιο όμορφο, συναρπαστικό, μια ατέλειωτη περιπέτεια, ένα ατελείωτο παιχνίδι θαρρείς. Κι εσύ αγωνίζεσαι και παίζεις τίμια, έτσι άλλωστε σου έχουν μάθει, ανακαλύπτεις όμως ότι υπάρχουν και άγραφοι κρυμμένοι κανόνες που είναι άδικοι και σε αναγκάζουν να σταματήσεις έστω προσωρινά. Χωρίς πώς και γιατί απλά αλλάζουν την πορεία που έχεις με τόσο κόπο χαράξει.
Και μέσα στην αναποδιά, ένας αέρας από το πουθενά ξεσηκώνει και παρασέρνει ότι έχεις φτιάξει μέχρι τώρα, ενώ πρόσωπα άλλοτε αγαπημένα, πατούν απρόσεκτα πάνω στα απομεινάρια και κάπου κάπου κρυφά κλέβουν κάποιο κομμάτι, από εκείνα τα πιο όμορφα για να το βάλουν στο δικό τους παζλ.
Και χάνεις την αρχή και το τέλος, απελπίζεσαι, θυμώνεις, αγριεύεις. Είναι παραπάνω από αυτό που μπορείς να αντέξεις και το μόνο που θέλεις να κάνεις είναι να τα παρατήσεις. Με τη λιγοστή δύναμη που σου έχει απομείνει γονατίζεις με το βλέμμα και τα χέρια στραμμένα ψηλά, σε στάση προσευχής χωρίς κουράγιο να αρθρώσεις ούτε μια λέξη. Ο πόνος σου κόβει την ανάσα, τα δάκρυά κυλούν ασταμάτητα, μιλούν από μόνα τους..
Και είναι τότε που νιώθεις ένα απαλό αεράκι από εκεί ψηλά να σου χαϊδεύει το πρόσωπο, να σου σκουπίζει τα δάκρυά να σε στηρίζει να σηκωθείς. Ως εκ θαύματος τα κομματάκια μπαίνουν μόνα τους στη σωστή τους θέση, χωρίς να κουραστείς διόλου εσύ. Και ασυναίσθητα χαμογελάς και σηκώνεσαι, πιο κουρασμένη από πριν αλλά σηκώνεσαι. Μαζεύεις στοϊκά και τα υπόλοιπα διάσπαρτα κομμάτια σου και τα βάζεις πάλι στη θέση τους. Είναι λίγο φθαρμένα και ποδοπατημένα άλλα κοιτώντας τα βλέπεις να σχηματίζουν την μορφή σου. Και είναι όμορφο τελικά εκείνο το κουρασμένο είδωλο σου με τα θλιμμένα μάτια που κρύβουν όμως μέσα τους μια σπίθα,μια λάμψη. Νόμιζες ότι την είχες χάσει κι όμως είναι ακόμα εκεί. Κόντρα σ όλους εσύ κατάφερες να κρατήσεις αυτή τη λάμψη της ελπίδας μέσα σου.
Το χρώσταγες αυτό σε εσένα, μα πάνω από όλα τον χρωστάς σε Εκείνον που σου έδωσε πνοή ζωής, που σου έδωσε ψυχή και περιμένει υπομονετικά να δει ολοκληρωμένο και τελειωμένο πια το παζλ της ζωής σου...Όταν θα έρθει εκείνη η ώρα ...Όταν πια όλα θα έχουν τελειώσει ή καλύτερα όταν όλα θα αρχίζουν...
