Αχ…
Ας είχα μόνο πέντε ευχές…
Θα τις χάλαγα, για να ξαναδώ τις πρώτες ανοιξιάτικες παπαρούνες κάτω από το σπίτι μου.
Θα τις χάλαγα, για το πρώτο μου καλοκαιρινό παγωτό.
Θα τις χάλαγα, για να χαλαρώσω κάτω από τη σκιά ενός σχίνου, που γέρασε κι έγειρε, πια, δίπλα στην ήρεμη θάλασσα.
Θα τις χάλαγα, για να ξαναδώ την αγαπημένη μου γιαγιά και να της πω:
“μου λείπεις τόσο, κι όμως, είσαι ακόμα εδώ γιατί σε έχω μέσα μου κι αυτό με κρατάει δυνατή.”
Μα πάνω απ' όλα, θα τις χάλαγα, για να παραμείνω παιδί.
