Είμαι αποτέλεσμα μιας γενιάς, που βίωσε τον περιορισμό, τις “στενές ιδέες”, τα ταμπού.
Κάπου στη γενιά που γεννήθηκα εγώ, φάνηκε να απελευθερώνεται, να χαίρεται, να ζει.
Τότε που οι παρέες έβγαιναν, μιλούσαν, έκαναν τις εκδρομές και τα πικνίκ τους, χόρευαν μπλουζ στις βεράντες με το ασπρόμαυρο πλακάκι και τ’ αγιόκλημα. Ερωτεύονταν, ζούσαν, ένιωθαν κι αγαπούσαν πράγματα απλά. Κόπιαζαν, πολλές φορές γι αυτά. Μια απλή τηλεφωνική συνομιλία ήταν αληθινός Μαραθώνιος, ειδικά για κρυφοζευγαράκια που έτρεμαν τα “κακά μάτια” και το βλωσυρό ύφος του πατέρα.
Είμαι, επίσης, αποτέλεσμα της εξέλιξής τους, καθώς, μεγάλωσα με πραγματικά παιχνίδια, υπέροχα καλοκαίρια, όπως θα έπρεπε να τα ζει το κάθε φυσιολογικό παιδί. Τότε, που κι εμείς, με τη σειρά μας, παίζαμε όλα τα παιχνίδια και πολλές φορές, επινοοούσαμε παιχνίδια της στιγμής. Κι άξιζαν όλα! Ακόμα και τα αποτυχημένα, γιατί ήταν συλλογικά.
Κι ήρθε η στιγμή που μεγάλωσα, ωρίμασα, ερωτεύτηκα.
Κι όμως, εξακολούθησα να δρω και να νιώθω το ίδιο. Ποτέ δεν ακολούθησα τη μόδα της εποχής. Ποτέ δε μου άρεσε να νιώθω σαν σαρδέλα μέσα στο κουτί της. Να νιώθω μια άψυχη μάζα.
Αυτό με ακολούθησε όλα αυτά τα χρόνια και δεν μπορώ να πω πως μετάνιωσα. Έζησα πιο απλά, μακριά από κάθε είδους οχλαγωγία. Ήταν ξεκάθαρη και συνειδητή επιλογή.
Είμαι όμως, επίσης, γενιά της τεχνολογίας. Δεν την αρνήθηκα. Δεν μπορώ να πω ψέματα.
Ωστόσο, πολλά τα καλά κι άλλα τόσα τα κακά της τεχνολογίας. Ευκολότερη η ηλεκτρονική επικοινωνία, πολύ δυσκολότερη η πραγματική επικοινωνία, η εκ του σύνεγγυς. Μακράν, δυσκολότερη, θα έλεγα.
Τα βρίσκουμε όλα έτοιμα πια, στο πιάτο! Ενημέρωση, διασκέδαση, chat, παιχνίδια, φλερτ. Ό,τι ποθεί ο καθένας, ανά πάσα στιγμή.
Ωστόσο...Όσο εύκολο είναι να βρεις τους φίλους σου, άλλο τόσο δύσκολο είναι να τους κρατήσεις.
Αυτό το στραβό της τεχνολογίας, εμένα με ενοχλεί αφάνταστα. Βρίσκεις χαμένες παρέες και φίλους. Με κόπους και με βάσανα, στριμώγνεις το πρόγραμμά σου για να τους χωρέσεις όλους. Πολύ ωραία μέχρι εδώ. Μετά, τι γίνεται; Τι κάνεις όταν, επιτέλους, συναντιέσαι;
Μιλάς λίγη ώρα. Και μετά, τι; Σου στέρεψαν οι λέξεις; Δεν έχεις τι να πεις; Αυτούς τους φίλους που είχες τόσο καιρό να τους δεις και λυσσάγατε στο τσατ μέχρι να βρεθείτε, τώρα τι τους κάνεις;
Το μαγαζί, φοβερό, το περιβάλλον, εκπληκτικό - αν είσαι και τυχερούλης- ακούς και κάνα τζιτζίκι στο δέντρο ή τον παφλασμό του κύματος και πέραν τούτου, τίποτα. Σαν να βρίσκεται ο καθένας στο δικό του κόσμο. Σκυμμένα πρόσωπα, προσηλωμένα απολύτως στην οθόνη τους. Με αφοσίωση τόση, που προκαλεί αμηχανία σε όσους δεν το κάνουν. Είσαι συνδεδεμένος στο ίντερνετ αλλά αποσυνδεδεμένος από τη στιγμή σου!
Πες ένα αστείο, γέλασε, πιες κάνα ποτηράκι, δώσε χώρο στο “μαζί”.
Όταν έρθει η ώρα για το σπίτι, ξόδεψε χρόνο με τον άνθρωπό σου, κάνε έρωτα μαζί του, αντί να χαζεύεις την τηλεόραση, μέχρι να νυστάξεις. Με τα κινητά κλειστά.
Προσπάθησε να κρατάς ισορροπίες, έτσι ώστε να μην κάνεις τον άλλον να νιώθει ανεπιθύμητος. Γιατί, αν γίνει, ποιος ο λόγος να περνάς χρόνο μαζί του;
Μεγαλώνουμε και πάρ’ το χαμπάρι. Δώσε περισσότερο ζωή, στη ζωή σου.
Οι αληθινές σχέσεις, πάντα ήταν, είναι και θα είναι, μεταξύ ΠΡΟΣΩΠΩΝ, όχι μεταξύ οθονών.
