Είναι αγένεια, λένε, να δείχνεις με το δάχτυλο. Με τον δείκτη του ρολογιού όμως τι γίνεται; Που μας δείχνει συνέχεια επιδεικτικά την ώρα. Και μας αγχώνει για μια συνάντηση, μια εργασία, μια συζήτηση, μία μετακίνηση… Καμία ευγένεια, καμία κατανόηση. Αλλά και να σπάσεις το ρολόι για να σταματήσει να λειτουργεί, θα σου δείχνει και πάλι δύο φορές την ημέρα τη σωστή ώρα! Δε γλιτώνεις με τίποτα… Τη «σωστή» ώρα. Πόσο υποκειμενικό…
Κι όλο κερδίζουν τον χρόνο μας υποχρεώσεις κι εμείς… υπό. Δεν ήρθες όμως σε αυτόν τον κόσμο για να είσαι υπό! Για να σου λέει ένα ρολόι τη σωστή ώρα. Μπορείς να αποφασίσεις εσύ για τον ρυθμό της ζωής σου. Να φτιάξεις τη δικιά σου κοσμοθεωρία. Τον δικό σου χρόνο. Άλλωστε όπως έλεγε και ο Αϊνστάιν: «Ο χρόνος δεν υπάρχει, είναι ανθρώπινη ανακάλυψη και εξυπηρετεί ανθρώπινες ανάγκες».
Οι ανάγκες σου βέβαια πολλές. Και μαζί με τις ανάγκες των γύρω σου, που είτε με τη θέλησή σου είτε όχι, έχουν μπει στη ζωή σου, επέρχεται το χάος. Μήπως όμως αυτό οφείλεται σε λάθος προτεραιότητες; Κατανοώ τη δουλειά σου που σου δίνει τα προς το ζην. Με το ευ ζην όμως τι γίνεται; Στον λίγο ελεύθερό σου χρόνο τι ζητάς; Τι σου ζητάνε; Γιατί πρέπει να ζητιανεύεις την ηρεμία σου; Είναι δικαίωμά σου και δεν πρέπει να επιτρέπεις σε κανέναν να σου τη «μουτζουρώνει». Σαν από ανεξίτηλο στυλό είναι γραμμένα πάνω σου κάποια λόγια ανθρώπων, πράξεις, απαιτήσεις, που σου μετέτρεψαν τον χρόνο σου σε ένα άχρωμο μπαλόνι που από στιγμή σε στιγμή θα κάνει «μπαμ» και θα σκάσει…
Γιατί κάθεσαι και σκας για τον οποιονδήποτε; Βάλε προτεραιότητες, όχι μόνο στις ανάγκες-υποχρεώσεις σου, αλλά και στους ανθρώπους. Αυτούς που επιτρέπεις να περνάνε το κατώφλι του μυαλού σου και κάποιοι και της καρδιάς σου. Μην τους αφήσεις να κατασκηνώσουν μέσα σου αν δεν το αξίζουν. Και να σε κλείσουν στη σκηνή τους με το ζόρι! Βάλ’ της φωτιά! Πάρε τη δική σου, τους δικούς σου αγαπημένους ανθρώπους και ταξιδέψτε με προορισμό το άγνωστο. Ή και το γνωστό. Αφού όλοι κατά βάθος γνωρίζουμε πού και με ποιους περνάμε καλά. Γιατί να θυσιάζουμε τον θησαυρό-χρόνο μας για άλλους; Έκανες τόσο μεγάλο ταξίδι για να βρεις το πολυπόθητο σεντούκι που έκρυβε αυτόν τον θησαυρό. Δάμασες τα κύματα και χαμογέλασες στην κακοκαιρία. Αποκρυπτογράφησες τον χάρτη της δύσκολης διαδρομής. Και τώρα ο θησαυρός είναι δικός σου! Τον ελευθέρωσες. Δεν τον κέρδισες λοιπόν εύκολα τον ελεύθερό σου χρόνο. Οπότε μην τον θυσιάζεις και εύκολα στον βωμό του «πρέπει». Κι όπως έλεγε ο Οδυσσέας Ελύτης: «Πιάσε το πρέπει από το γιώτα και γδάρε το ίσαμε το πι»...
Έφτασες στον προορισμό σου και έστησες τη σκηνή. Πριν ξαπλώσεις, βγήκες έξω για λίγο και κοίταξες τα αστέρια. Δε ζηλεύεις τη λάμψη τους; Πώς περιμένεις να λάμπεις κι εσύ έτσι, άμα δίνεις από δω κι από κει το φως σου; Θα εξαντληθείς κάποια στιγμή. Και θα σβήσεις. Άναψε ένα κεράκι και ευχήσου να βρεις τη δύναμη να διώξεις όσους σου τρώνε χωρίς νόημα τον χρόνο σου. Ενώ όσους δεν μπορείς να διώξεις, ευχήσου να βρεις τη δύναμη να θέσεις τα όριά σου. Μην αφήνεις περιθώρια! Είναι ώρα να κοιτάξεις το ρολόι σου και να δείξεις αυτή τη φορά εσύ επιδεικτικά σε αυτόν που έχεις απέναντί σου, τι ώρα είναι. «Μην τρως τον χρόνο μου ανούσια. Είναι πολύτιμος. Κι εσύ λίγος. Πολύ λίγος».
Σταμάτα να δίνεις αξία σε ανθρώπους που είναι λίγοι. Εσύ πάντα το πολύ επιθυμούσες. «Εσύ, εσύ κι εσύ», απομακρυνθείτε, φώναξε, δείχνοντάς τους επιδεικτικά. «Αγένεια», θα πει κάποιος. «Ανάγκη», θα πω εγώ. Η ανάγκη μου για τον θησαυρό-χρόνο μου…
