Στέκομαι στην πύλη ενός νεκροταφείου. Είναι άνοιξη κι όμως οι άνθρωποι πεθαίνουν.
Μπροστά μου κλάματα και στεφάνια. Ενας μπαμπάς έφυγε και κάποιος άνθρωπος βρέθηκε ξαφνικά χωρίς ρίζες.
Λευκά τα λουλούδια μπροστά μου από τα στεφάνια. Μυρίζουν λιβάνι και απώλεια.
Και ξαφνικά ένα γέλιο.
Ενα καθαρό γέλιο από το πουθενά. Στο πάρκο απέναντι, ένα ζευγάρι περνά πιασμένο από το χέρι. Το αγόρι την κρατά τρυφερά μην του πάθει τίποτα. Γύρω τους κυοφορεί η φύση. Μέσα της κυοφορεί μια νέα ζωή. Και κάπως έτσι, μπλέκουν γέλιο και κλάμα, κλάμα και γέλιο. Από τη μια η απώλεια και από την άλλη η νέα ζωή.
Απώλεια κι αναμονή...
Κύκλος η ζωή και δε θα βρεθεί κανένα παράδειγμα πιο τρανταχτό να στο δώσει. Κύκλος τα πάντα, πτώση και άνοδος, γέννηση και θάνατος. Το ενδιάμεσο διάστημα; Στιγμές. Νάναι γεμάτες να εύχεσαι, ναχουν αρώματα, χρώματα και γέλια. Νάχεις ανθρώπους που αξίζουν να βρίσκονται στο πλευρό σου και καρδιά γεμάτη. Κι όταν ο θάνατος χτυπά την πόρτα, ναχεις μόνο να αναρωτιέσαι για εκείνον που φεύγει:
Έζησε; Και να εύχεσαι να το έχει κάνει.
Δίνει φτερά η γεμάτη η ζωή εκεί ψηλά. Αυτό να εύχεσαι.
Φτερά για να πετάξει εκείνος που φεύγει. Όσο για τους άλλους που μένουν πίσω;
Στιγμές να γεμίζουν τη ζωη τους. Στιγμές...
