Η ματιά μου χάθηκε για λίγο κοιτάζοντας εκείνα τα χαριτωμένα κοριτσάκια. Ήταν δεν ήταν 3 χρόνων. Χαρούμενα πολύ, η μια κρατούσε το χέρι της άλλης σφιχτά, την αποκαλούσε φίλη της!
Αχ αλήθεια πόσο όμορφο να το ακούς και πόσο μαγευτικό να το ζήσεις. Θα εμφανιστεί πολλές φορές στο ταξίδι της ζωής σου. Θα τη συναντήσεις πολύ νωρίς, από όταν θα θυμάσαι τον εαυτό σου. Θα είναι το πιο όμορφο συναίσθημα που θα νιώσεις για έναν άλλο άνθρωπο. Θα σε παρασύρει σε αυτό το υπέροχο ταξίδι, θα γεμίσεις με αναμνήσεις που θα αφήσουν γλυκόπικρη γεύση.
Μεγαλώνοντας και κάπου εκεί στην εφηβεία η φίλη σου περνάει σε κολλητή σου. Εκεί που θα λες έχω τη φίλη μου, είμαι χαρούμενη. Θα σε σηκώσει πολλές φορές από τα πατώματα και θα σε βοηθήσει να μαζέψεις τα κομμάτια σου. Θα χωρίζετε και μετά από 10 λεπτά θα την ακούς από την άλλη άκρη της τηλεφωνικής γραμμής να σε ρώτα τα νέα σου. Θαρρείς και έχετε να τα πείτε καιρό!
Θα μένετε ξύπνιες τα βράδια κοιτώντας τα αστέρια και συζητώντας από τον κούκλο της τρίτης λυκείου μέχρι για τα ταξίδια που θέλετε να κάνετε γνωρίζοντας άλλους κόσμους. Όμορφα, τρυφερά, γλυκά συναισθήματα που θα έδινα πολλά να τα ξαναζήσω. Θυμάμαι όλες τις φιλίες που με στιγμάτισαν. Δεν στεναχωριέμαι γιατί μπορεί να μου πήραν αλλά μου έδωσαν κιόλας. Μα πιο πολύ από όλα με έμαθαν...
"Χρώμα δεν αλλάζουν τα μάτια παρά μόνο τρόπο να κοιτάνε!". Αυτό λέει ένα αγαπημένο μου τραγούδι. Ισως να είναι και έτσι, όπως και να έχει, τα θυμάσαι αυτά τα μάτια που έβλεπες στα πάνω και στα κάτω σου. Μετά από χρόνια βλέπεις τυχαία αυτά τα μάτια στο δρόμο, έρχονται όλα στο μυαλό σου τα ξενύχτια, τα δάκρυα για τους χαμένους έρωτες, τις ατελείωτες συζητήσεις, τα δυνατά σας γέλια και όλα αυτά χάνονται με ένα "Γεια τι κάνεις;".
Καθώς μεγαλώνω και περνάνε τα χρόνια γίνομαι πιο απόμακρη, πιο δύσκολη, κρατάω το λίγοι και καλοί, η καρδιά μεγαλώνει και πονά πιο γρήγορα. Δεν αντέχει ματιά μου άλλους αποχωρισμούς. Λιμάνια θέλει η καρδιά σταθερά, φίλους λίγους, αληθινούς με κότσια να σε στηρίζουν, να σε σηκώνουν όταν χάνεσαι, να φοβούνται τη μοναξιά σου και να μην την αφήνουν να σε πλησιάσει. Σίγουρα θα τους συναντήσεις στην πορεία της ζωής σου, αν αντέξουν και μείνουν να τους προσεχείς, αν τρομάξουν και φύγουν πάλι να τους προσεχείς και να τους ευχαριστείς για αυτό το σύντομο πέρασμα από τη ζωή σου και για ότι σου έμαθαν!
Τελικά πόσο όμορφο και αληθινό, χωρίς συμφέροντα, κακία, πονηριά ήταν εκείνο που γράφαμε στα θρανία και στα βιβλία μας "για πάντα φίλοι"! Τώρα ξέρω πως αυτά τα δύο κοριτσάκια που κρατιούνται χέρι - χέρι σε κάποια χρόνια μπορεί να μη μαθαίνει η μία τα νέα της άλλης και να μη μάθουν πότε, πόσα ταξίδια κατάφερε η καθεμία τους να κάνει. Έχουν καταφέρει κάτι υπέροχο όμως έχουν γεμίσει η μια την μνήμη της άλλης από στιγμές φιλίας στα πιο όμορφα και αγνά χρόνια τους, εκεί που όλα είναι αληθινά και όμορφα πασπαλισμένα με χρυσόσκονη!
