Δε πρόλαβε να μαραθεί ο "σελιδοδείκτης" μου (ένα τριαντάφυλλο από τον κήπο μου..) και ήδη ήμουν στην τελευταία σελίδα του ...
Η «ανάγνωση μια ζωής» κι όχι ενός απλού βιβλίου, με συνεπήρε και δε μπορούσα να τ' αφήσω από τα χέρια μου, μέχρι να φτάσω στο τέλος, που η συγγραφέας ευελπιστεί να είναι η «αρχή» τελικά!
Δεν είναι ένα ακόμη μυθιστόρημα, είναι η αληθινή ιστορία της ζωής της, τα βαθύτερα «θέλω» της γραμμένα σ’ ένα γράμμα με αποστολέα την ίδια και έναν μόνο παραλήπτη…
Όσο εισχωρούσα στα βάθη της ιστορίας, τόσο πιο συγκλονισμένη ένιωθα, τόσο πιο απίστευτα να έχουν συμβεί όλα αυτά μου φαίνονταν...
Αγωνία για την επόμενη λέξη, την επόμενη σειρά, την επόμενη σελίδα...
Παράθεση λέξεων, σκέψεων, βαθύτερων κρυφών πόθων, όνειρα ζωής!
Με λέξεις απλές, λιτές, ευκολονόητες, αλλά με μεγάλη Αξία γιατί είναι βγαλμένες απευθείας απ' το αμπάρι των ονείρων που φωλιάζουν στην καρδιά αυτής της γυναίκας, που επιθυμεί όσο τίποτα να «ολοκληρωθεί» βρίσκοντας επιτέλους και το τελευταίο κομμάτι που της λείπει!..
Αυτό το «κομμάτι» που την κάνει να μουσκεύει το μαξιλάρι της τα βράδια και να ψάχνει αστέρια λαμπερά που πέφτουν, για να κάνει μια ευχή!..
Πάντα την ίδια Ευχή! Πάντα με την ίδια αγωνία! Με τον ίδιο κρυφό πόθο!..
«Να βρει όλα τα κομμάτια της...» για να νιώσει ήρεμη, πλήρης κι ολοκληρωμένη…
Τα συναισθήματα, καθώς διάβαζα, διαδέχονταν γρήγορα το ένα το άλλο, κρατώντας αμείωτο το ενδιαφέρον!
Οίκτος, συμπόνοια, απορία, αγωνία, θυμός, οργή, απογοήτευση...
Ως γυναίκα, συγκλονίστηκα.
Ως μάνα, θύμωσα.
Ως αδερφή, κατάλαβα..
Ως άνθρωπος, συμπόνεσα, αλλά κι αναρωτήθηκα πώς είναι δυνατόν το πάθος για έναν άντρα (και μάλιστα τόσο εγωπαθή!) να κάνουν μια γυναίκα έρμαιο και ικανή να αρνηθεί και να εγκαταλείψει τα ίδια της τα παιδιά που η ίδια αγαπούσε, επαναλαμβάνοντας μάλιστα το ίδιο τραγικό λάθος τρεις φορές!!
Τι πάθος ήταν αυτό; που άξιζε για να καταδικάσει τον εαυτό της και τα παιδιά της, σε μια ζωή μισή, ανεκπλήρωτη, βουτηγμένη στο ψέμα και την απόρριψη, σε μια ζωή που όσο καλή κι αν ήταν για τα παιδιά της, πάντα τους έλειπε «κάτι»...
Αυτό το «κάτι» που τους στερούσε την απόλυτη ευτυχία στις ζωές τους.
Ως μάνα, γυναίκα, άνθρωπος κι αδερφή, το βρήκα υπέροχο κάποιος να σε αγαπάει τόσο πολύ χωρίς να σε ξέρει, χωρίς να σ' έχει δει ποτέ, να σε ονειρεύεται, να σε αναζητάει με τόσο πόθο και ν' αποτελείς κομμάτι της ευτυχίας του!
Το «ταξίδι» ξεκίνησε με συγκεκριμένες προσδοκίες κι ελπίδες, να καταλήξει στο λιμάνι εκείνο , που μόνο εκεί θα βρει τη γαλήνη η ψυχή της…
Διαβάζοντας τη ζωή –ουσιαστικά- αυτής της γυναίκας, όχι μόνο συγκινήθηκα και συγκλονίστηκα αλλά και εντυπωσιάστηκα!
Για πολλά! Μα πιο πολύ για το θάρρος της να εκθέσει τα εσώψυχά της σε «κοινή θέα» μόνο και μόνο για να βρει την αγκαλιά που τόσο πολύ της λείπει...
Έχοντας την τύχη, - λίγο καιρό αργότερα- να γνωρίσω τη Σούλα Παπαλάμπρου, αυτόν τον εκπληκτικό, γεμάτο ευαισθησίες, χιούμορ κι αγάπη για τη ζωή, άνθρωπο, συνειδητοποίησα πως δεν εντυπωσιάστηκα καθόλου άδικα!
