Να συμβαδίζεις με το ρεύμα της εποχής αλλά να είσαι και κομμάτι της ευπρεπούς κοινωνίας, εκείνης της κοινωνίας που ορίζουν οι άλλοι για εσένα! Δεν είναι δύσκολο άλλωστε...
Σπουδές και επαγγελματική αποκατάσταση που για τους περισσότερους σημαίνει ένα γραφείο και μια δουλειά που θα μας αποσπά οκτώ ώρες από την καθημερινότητά μας, οκτώ ώρες που το μυαλό μας θα λειτουργεί σαν μια καλοκουρδισμένη μηχανή, χωρίς καμία διάθεση για έμπνευση.
Άλλωστε ποιος έχει ανάγκη την έμπνευση;
Ποιος ακούει τις βαθύτερες επιθυμίες του;
Ποιος ονειρεύεται και δεν φοβάται να κυνηγήσει τα όνειρα του;
Γιατί τα όνειρα δε θα μας εξασφαλίσουν ένα καλό μηνιάτικο, ένα καλό αυτοκίνητο, ένα μεγάλο σπίτι. Και περνάμε στην κοινωνική καταξίωση, την κοινωνική ταμπέλα όπως την ονομάζω εγώ –είναι μείζονος σημασίας- η ταμπέλα που θα επιδιώξουμε να αποκτήσουμε, εκείνη η ταμπέλα θα μας ακολουθεί για όλη μας τη ζωή, θα μας ανοίξει και θα μας κλείσει πόρτες, σχέσεις, αγκαλιές…
Μάθαμε να ζούμε με ταμπέλες, αλλά και να βάζουμε ταμπέλες στους ανθρώπους! Αν κάποιος αρνηθεί, λέμε ότι είναι αντισυμβατικός στην καλύτερη περίπτωση ή ακόμα και αποτυχημένος, στην χειρότερη περίπτωση. Κάπως έτσι φτάσαμε να μετράμε τους ανθρώπους ωσάν χαρτονομίσματα, ακριβά γούστα, τίτλους τιμής και ούτω καθεξής...
Όταν λοιπόν κάποια στιγμή φτάσουμε στο σημείο όπου θα έχουμε παίξει τον ρόλο μας, ακριβώς όπως είναι γραμμένος στο σενάριο, τότε ίσως αναζητήσουμε τα όνειρα μας, ίσως ανοίξουμε τα σπιρτόκουτα που τα κρύψαμε -just in case- ίσως, λέω ίσως, ψάξουμε και βρούμε λίγο από τον εαυτό μας.
Θα 'ρθεί καιρός που θ' αλλάξουν τα πράματα.
Να το θυμάσαι Μαρία.
Θυμάσαι Μαρία στα διαλείμματα εκείνο το παιχνίδι
που τρέχαμε κρατώντας τη σκυτάλη
– μη βλέπεις εμένα – μην κλαις. Εσύ είσ' η ελπίδα
άκου θα 'ρθει καιρός
που τα παιδιά θα διαλέγουνε γονιούς
δε θα βγαίνουν στην τύχη
Δε θα υπάρχουν πόρτες κλειστές
με γερμένους απέξω
Και τη δουλειά
θα τη διαλέγουμε
δε θά `μαστε άλογα να μας κοιτάνε στα δόντια.
Κατερίνα Γώγου
Και η ζωή συνεχίζεται...
