Το έχω πει κι εγώ. Το έχεις πει κι εσύ.
Το έχω ακούσει κι εγώ. Το έχεις ακούσει κι εσύ.
"Για πάντα". Δύο λέξεις. Οχτώ γράμματα.
Δύο βαρύγδουπες λέξεις. Οχτώ τεράστια γράμματα.
Πολυπόθητα, ακριβά, που κάθε αυτί θέλει να ακούσει, κάθε στόμα έχει συλλαβίσει και κάθε καρδιά θέλει να πιστέψει όταν ερωτεύεται.
"Για πάντα". Σαν όρκος. Σαν υπόσχεση. Σαν άρρηκτος δεσμός .
Μια φράση που -θεωρητικά- αυτόματα "κλειδώνει" δύο ανθρώπους σε μια ζωή, σε μία συνθήκη ή σε ένα όνειρο.
Ξέρεις κάτι; Τελικά αυτό το ακριβοθώρητο, αυτό το αέρινο, αυτό το άπιαστο "για πάντα" που αφελώς και ελαφρά τη καρδία ξεστομίζουμε σε ώρες έξαρσης και ανάγκης για αιώνιο δέσιμο της καρδιάς μας με την έτερη καρδιά, να μην είναι άλλο από το πιο γήινο και ρεαλιστικό "ό,τι και αν γίνει".
Χωρίς βαρύγδουπες υποσχέσεις να αιωρούνται.
Χωρίς βαριές αλυσίδες και αιώνια δεσίματα καρδιών.
Μόνο με ένα ελαφρύ αεράκι που "ό,τι και αν γίνει" , σαν φθινοπωρινά φύλλα, μας επιστρέφει στις ρίζες του δέντρου μας. Αβίαστα και απλά.
Έτσι κι΄αλλιώς από ό,τι σε δένει βαθιά δεν χάνεσαι ποτέ.
Ό,τι και αν γίνει. Μη φοβάσαι.
Άλλωστε, ξέρεις, δεν χαρίζεται ο έρωτας.
Δεν εκλιπαρεί και δεν διαπραγματεύεται.
Μόνο εκτινάσσεται σε ένα ζευγάρι μάτια που σαν βόμβες υδρογόνου σε καίνε ολοζώντανο.
Μόνο απλώνεται σα ναρκοπέδιο μπροστά σου προκαλώντας σε. Μόνο κατοικεί σε δέκα ακροδάχτυλα που, βιαίως, αρπάζουνε την ολόγυμνη ψυχή σου.
Πόλεμος λογίζεται και όχι συμφωνία.
Όχι, δεν κάνει ψυχικά ο έρωτας.
Μόνο πυρπολεί.
Αν επιβιώσεις, λοιπόν, από τον πόλεμο αυτόν, αν βγεις ζωντανός και αν δεν διαμελιστείς, μην πεις "για πάντα".
Πες "ό,τι και αν γίνει". Μπλέξτε γερά τα χέρια σας και προχωρήστε.
