Έσκαβε με μανία το χώμα. Με ένα χαλασμένο φτυάρι. Ίσως ήταν φτηνό.
Η προσπάθειά του όμως όχι. Αυτή άξιζε πολλά. Πίστευε ότι μπορεί να βρει θησαυρό! Έτσι φώναζε το πέντε χρονών αγοράκι στους περαστικούς στο πάρκο της γειτονιάς μου. Δεν τα παρατούσε. Συνέχισε να σκάβει για ώρα. Είχε έναν ενθουσιασμό στα μάτια του που λείπει πολύ στις μέρες μας.
Έλαμπαν! Πέταγαν σπίθες.
Ήταν ικανά να κάψουν όλα τα κακά του κόσμου και να φωτίσουν το μονοπάτι προς τον θησαυρό… Πόσες φορές ξεκινήσαμε την προσπάθεια για κάτι και στην πορεία επειδή αργούσαν τα επιθυμητά αποτελέσματα, τα παρατήσαμε. Κι ο θησαυρός μας μπορεί να βρισκόταν στο επόμενο «στενό»… Ποτέ μην τα παρατάς. Μπορεί να βρεις θησαυρό! Ή ακόμα καλύτερα, μπορείς να βρεις θησαυρό! Πρέπει να πιστέψεις ότι έχεις την ικανότητα. Όχι μόνο την πιθανότητα. Να θέσεις τον στόχο σου και να έχεις μάτια μόνο γι’ αυτόν.
Τον πήχη βάλ’ τον ψηλά.
Σκέψου ότι για να κατάφερες να πας εκεί πάνω ώστε να τοποθετήσεις τον στόχο σου, μπορείς σίγουρα να ξαναφτάσεις στο σημείο αυτό πραγματοποιώντας τον. Ο δρόμος εύκολος δεν είναι. Δε θες έτσι κι αλλιώς τα εύκολα. Θα συναντήσεις πολύ χώμα στη διαδρομή. Θα χρειαστεί να σκάψεις. Να λερωθείς. Να κουραστείς. Προς το τέρμα αχνοφαίνεται το φως. Το φως που ψάχνεις. Και που σε ψάχνει κι αυτό! Γιατί κι εσύ λάμπεις.
Μπορεί να έχεις κουραστεί από την πολλή προσπάθεια και να μη φαίνεται εξωτερικά αυτό, αλλά μέσα σου λάμπεις. Κι αν κάποιος σε κοιτάξει βαθιά στα μάτια, το καταλαβαίνει. Αρκεί να έχει το θάρρος να σε κοιτάξει εκεί. Γιατί λίγοι το τολμούν πλέον… Έσκαβες, έσκαβες ώσπου ξάφνου το φτυάρι σου χάλασε.
Προς στιγμήν πήγες να πανικοβληθείς αλλά αμέσως θυμήθηκες το παιδί στο πάρκο. Η δύναμη της επιθυμίας σου θα δώσει δύναμη και στο χαλασμένο φτυάρι σου. Συνέχισες το σκάψιμο δυναμικά μέχρι που το φτυάρι αχρηστεύτηκε τελείως. Και τότε το πήρες απόφαση. Όχι να τα παρατήσεις, αλλά να αρχίσεις να σκάβεις με τα χέρια σου! Πάλευες, λοιπόν, με αυτά για ώρες. Μπορεί και χρόνια. Χωρίς καμία εξωτερική βοήθεια. Μόνο με τα δικά σου χέρια. Πόσες μάχες έχουμε δώσει όλοι στη ζωή. Και πόσες ακόμα μας περιμένουν…
Μαχητές όλοι μας στην πιο δύσκολη αρένα του κόσμου. Θεατές πολλοί. Άλλοι ζητωκραυγάζουν, άλλοι αποδοκιμάζουν, άλλοι αδιαφορούν… Νικητής δε σε νοιάζει απαραίτητα να βγαίνεις κάθε φορά. Σε νοιάζει να έχεις παλέψει με την αξία σου! Το σεντούκι με τον θησαυρό πλέον φαινόταν πιο κοντά από ποτέ! Βρισκόσουν μια ανάσα πριν από την κατάκτηση του στόχου σου. Πήρες μια βαθιά ανάσα και απομάκρυνες και το τελευταίο χώμα. Τα χέρια σου πλέον ακουμπούσαν το όνειρο. Άνοιξες με λαχτάρα το σεντούκι και αντίκρυσες έναν λευκό κλειστό φάκελο και μία πένα!
Απορημένος τον άνοιξες προσεκτικά. Μέσα του είχε ένα σημείωμα. Το διάβασες με μια ανάσα. «Αφού κατάφερες να φτάσεις ως εδώ, μπορείς πλέον σε αυτό το χαρτί και με αυτήν την πέννα να γράψεις οτιδήποτε άλλο θέλεις να έχεις και αυτό θα πραγματοποιηθεί». Τα χέρια σου δεν έτρεμαν. Ήξερες πολύ καλά τι ήθελες να γράψεις. Μία λέξη ήταν. «Ξανά». Πάντα υπάρχει ακόμη κάτι να κατακτήσεις. Αυτό που θέλεις να έχεις, λοιπόν, είναι πάντα κάτι να θέλεις! Και να καταφέρνεις ξανά και ξανά να το κατακτάς. Δε λέγεται απληστία. Λέγεται αποφασιστικότητα!
Είσαι αποφασισμένος να παλεύεις πάντα στη ζωή με φτυάρι ή χωρίς. Και να θέτεις συνεχώς νέους στόχους. Εσύ πόσο έσκαψες σήμερα;
Η Μαρία Ιατρίδη είναι εκπαιδευτικός, δημοσιογράφος και συγγραφέας.
Κυκλοφορεί η ποιητική της συλλογή: "Χαράζοντας τα σύννεφα" από τις εκδόσεις Πνοή.
