Εγώ, ξέρεις, έχω γνωρίσει ανθρώπους -απ΄αλλού- φερμένους.
Αλλιώτικους, διαφορετικούς, αγγελοκεντημένους, μη -κανονικούς.
Ανθρώπους που ακολουθούν τη σκιά τους σαν παιδιά ξεγελασμένα.
Που προσπαθούν να ισορροπήσουν πάνω σε μια κόκκινη κλωστή μεταξύ παραδείσου και κόλασης, μόνο και μόνο, επειδή τους τράβηξε το χρώμα της.
Που λατρεύουν το φως και σαν πεταλούδες προσκολλώνται επάνω του κι΄ας καίγονται.
Και που όταν πυρακτώνεται ο ουρανός από τα ηλιοβασιλέματα αυτοί ρίχνουν μέσα του τα παγωμένα όνειρά τους για να τα αναστήσουν.
Όσο για σένα;
Από κάτι σκόρπιες συζητήσεις που κάναμε κατάλαβα.
Δεν είσαι άνθρωπος. Ήλιος είσαι.
Φωτίζεις και καις μαζί.
Φως και αποκαΐδια σε μια ένωση σπαρακτική. Αυτό είσαι.
Και όσο για μένα;
Ίκαρος είμαι. Αυτό είμαι.
Και έπρεπε να το ξέρουμε όλοι εμείς οι Ίκαροι να μην πλησιάζουμε επικίνδυνα τον ήλιο.
Σιγολιώσαν τα φτερά μας και τώρα να΄μαστε εδώ αιωρούμενοι, φοβισμένοι και - εντός ολίγου- διαλυμένοι.
Σαν τις πεταλούδες που προσκολλώνται στο φως.
