Σε πόσες μέρες μαζεύεις τις αναμνήσεις που γέμισαν την μικρή σου γκαρσονιέρα; Πως να μην στεναχωρηθείς για το κεφάλαιο που κλείνει, όσο και αν σε ενθουσιάζει το καινούργιο που ανοίγεται; Η μετακόμιση συνήθως προμηνύει ευχάριστα συναισθήματα και ενθουσιασμό. Μα σε κάτι τέτοιες περιπτώσεις, αισθάνεσαι πως μαζεύεις τα κομμάτια του πρώτου τμήματος της ενήλικης ζωής σου και τα κλείνεις καλά με την ταινία για να τα στείλεις κάπου αλλού.
Κατά πόσο είσαι έτοιμος/η γι αυτό το βήμα, κανείς δεν ξέρει. Ούτε καν εσύ. Μα βλέπεις σταδιακά τα ποτήρια και τα πιάτα να μπαίνουν σε καφέ χαρτόκουτα και δεν μπορείς παρά να αναρωτηθείς για ποιόν λόγο σε κάνει να νιώθεις τόση θλίψη.
Ο λόγος φυσικά απλός. Μέσα σε αυτούς τους τέσσερις τοίχους πήρες για πρώτη φορά την ευθύνη του εαυτού σου. Έμαθες πως τα πιάτα και οι κατσαρόλες δεν πλένονται μόνα τους, πως αν δεν μαγειρέψεις δεν θα φας και πως εάν δεν ψωνίσεις δεν θα αυτοσυντηρηθείς. Έμαθες πως να μην χαλάς ένα μηνιάτικο σε παπούτσια, αλλά σε φρούτα και λαχανικά, αλλά και πως να έχεις έναν χώρο ανοιχτό και φιλόξενο για τους γύρω σου. Έμαθες πως να προσέχεις ποιόν να βάζεις σπίτι σου και ποιος πραγματικά σέβεται αυτόν τον χώρο. Αλλά και πως να πληροίς τις προδιαγραφές του καλού οικοδεσπότη/ οικοδέσποινας.
Μα πιο σημαντικό από τα πρακτικά αυτά ζητήματα είναι το πως ένιωσες εκεί μέσα. Εντός του χώρου σου έζησες πρώτη φορά, πέρα από τον κλοιό της οικογένειας. Ερωτεύτηκες και αγάπησες, τσακώθηκες και πόνεσες. Είχες την άνεση να σπάσεις ένα πιάτο στις 5 το πρωί χωρίς να φοβάσαι πως κάποιος θα ξυπνήσει στο διπλανό δωμάτιο. Είχαν την οικειότητα να σου χτυπήσουν το κουδούνι στις τρεις το πρωί οι φίλοι που είχαν ξεμείνει έξω από το πολύ ποτό και δεν ήξεραν πως να γυρίσουν σπίτι. Εντός του προσωπικού σου χώρου μέθυσες πρώτη φορά και έβγαλες από το στομάχι σου τις πέντε μαργαρίτες που τελικά δεν άντεχες να πιεις, χωρίς να έχεις κανέναν να ανησυχήσεις και να ξενυχτήσεις γι αυτήν σου την επιλογή.
Πάντοτε όταν ένας κύκλος κλείνει τον ακολουθεί διαδοχικά το άνοιγμα ενός δεύτερου με τον οποίο συνδέεσαι αναπόσπαστα και ολοκληρωτικά μέσω λογικής συνέπειας. Όμως πως αντιμετωπίζεται μία τόσο μεγάλη αλλαγή; Όταν ήρθες ήσουν ένα παιδί γεμάτο όνειρα και φιλοδοξίες και τώρα φεύγεις και είναι όλα διαφορετικά. Τα όνειρα που δεν πραγματοποιήθηκαν έμειναν μια κενή σελίδα στο τέλος του κεφαλαίου, μα και εκείνα που έγιναν δεν ήταν να γίνουν εξ αρχής.
Ένιωσες, έζησες, αγάπησες, πόνεσες, ξέχασες. Έκανες σωστές και λάθος επιλογές. Πήρε και έδωσες μαθήματα. Μα ήταν όλα ολοκληρωτικά δικά σου. Πριν κλείσεις την πόρτα μην λυπηθείς. Κοίτα πίσω και χαμογέλα. Αυτός ο χώρος θα κρατά για πάντα μέσα του τα όνειρα σου.
