Υπομονή… Το αδύνατο σημείο μου, όπως και για τους περισσότερους ανθρώπους...
Η αρετή, που κανείς δεν καταλαβαίνει την αξία της, μέχρι να φτάσει σε μια μεγαλύτερη ηλικία ή να φάει γερές σφαλιάρες από τη ζωή.
Όλοι βιαζόμαστε να δείξουμε τη μούρη μας, τη δουλειά μας, βιαζόμαστε να κρίνουμε, να βγάλουμε συμπεράσματα και να αποφανθούμε για το οτιδήποτε.
Μέσα στη ψευδαίσθηση που έχουμε απλώσει στο μυαλό μας δεν καταλαβαίνουμε τα λάθη μας, μέχρι που φτάνουμε στο σημείο που δεν μπορούμε να κρυφτούμε πλέον πίσω από το δάχτυλό μας.
Και μετά απλά υποφέρουμε.
Αν αρχίσουμε να ζούμε πιο ήρεμα, αν δε βιαστούμε να προβάλλουμε την "εικόνα" αλλά το νόημα, όλα γίνονται πιο όμορφα, πιο ουσιώδη, πιο κερδοφόρα. Μην βιάζεστε να μεγαλώσετε, μη βιάζεστε να το παίζετε σοφοί και μη βιάζεστε να πάρετε θέση.
Αργά, σταθερά, υπομονετικά, ταπεινά!
Ας εξερευνήσουμε, ας παίξουμε, ας ξαναγίνουμε παιδιά και τότε και μόνο τότε, όταν καταλάβουμε ότι δεν ξέρουμε τίποτα πραγματικά, ίσως να μάθουμε και κάτι.
Μέχρι τότε, υπομονή κι επιμονή...
