Εγώ, παιδιά μου, που σας μεγάλωσα με του Θεού τα καλούδια, με όνειρα για το μέλλον σας, τι μέλλον έρχομαι να σας παραδώσω σήμερα;
Σας βλέπω κι εσάς, όπως κι όλους τους άλλους, να κοιτάτε αποσβολωμένοι, ψάχνοντας τη λογική του παραλόγου. Κοιτάτε, μια τη φρίκη, μια εμένα και τώρα, τι να υποσχεθώ μπροστά σας;
Είμαι η μαμά, είμαι ο γονιός, που θα έπρεπε να σας λύνει τις απορίες, κι όμως τώρα, δεν μπορεί...
Κοιτάτε το σπίτι, που εκεί περάσατε στιγμές και μέρες, να έχει γίνει αποκαϊδι, εκεί που κάποτε μύριζε πεύκο και θυμάρι, εκεί που κάποτε λικνιζόσασταν ανέμελα, πάνω στην αυτοσχέδια και πρόχειρη κούνια του πεύκου μας, κι όλος ο κόσμος σας ήταν εκεί...
Τώρα, τι απάντηση να δώσω στα πικρά ερωτήματά σας, που να μην φαντάζει κάλπικη; Μη με ρωτάτε, παιδιά μου, ντρέπομαι για όλα, για όσα σας υποσχέθηκα, για τη σκληρότητα αυτού του κόσμου.
Φοβάμαι να πω οτιδήποτε, φοβάμαι ότι πάλι θα ξεχάσουμε, κι ύστερα;
Ντρέπομαι πολύ.
Για το σπίτι της Κινέττας.
