Για Εκείνη την Μάνα που την βρήκαν αγκαλιά με το παιδί της.
Για εκείνον τον παππού που έχασε το εγγόνι του.
Για εκείνη την γιαγιά που φόρεσε στα δυο της εγγόνια βρεγμένα μπουρνούζια κι έμεινε πίσω να κρατάει το χέρι του άντρα της που ήταν κατάκοιτος.
Για εκείνον που έχασε την μητέρα του.
Για εκείνη που έχασε τους γονείς της.
Για τον πατέρα που έχασε τα παιδιά του.
Για την μητέρα που έχασε σύζυγο, παιδιά κ άλλα μέλη.
Για τις οικογένειες που ξεκληρίστηκαν σε μια νύχτα.
Σε μια ώρα.
Σε ένα λεπτό.
Για εκείνους που λίγη ώρα πριν δεν ήξεραν τι πρόκειται να συμβεί.
Για εκείνους που η ευτυχία τους σταμάτησε να υπάρχει.
Για εκείνους που το χαμόγελό τους έσβησε.
Για εκείνους που προσπαθούν να ζήσουν.
Για εκείνους που ζουν.
Χωρίς να έχουν τους δικούς τους πια μαζί.
Εύχομαι και Προσεύχομαι.
Για τις καλύτερες μέρες που θα έρθουν.
Που δεν φέρουν όλες εκείνες τις ψυχές.
Αλλά που θα φέρουν τις ελπίδες τους.
Τον ήλιο που θα λάμψει.
Ένα ουράνιο τόξο να τους φωτίσει.
Να ζήσουν.
Στο χρώμα.
Όχι άλλες φωτιές.
Όχι άλλες πλημμύρες.
Όχι άλλες καταστροφές.
Όχι άλλο μαύρο στις ψυχές των ανθρώπων.
Εύχομαι και Προσεύχομαι.
Να είμαστε Άνθρωποι.
Να βοηθάμε άλλους Ανθρώπους.
Να μείνουμε Άνθρωποι.
Στην ομορφότερη χώρα του κόσμου.
Που καταστρέφεται σιγά-σιγά.
Τουλάχιστον μαζί μπορούμε να σώσουμε.
Ό,τι μπορεί να σωθεί.
