Σεβασμός αρμόζει, μιας και πίσω παραμένουν οι δικοί τους άνθρωποι που θρηνούν, οικογένειες ξεκληρίστηκαν, γειτονίες χάθηκαν, τι να λέμε τώρα. Ξεχωριστή ιστορία εκείνης της μοιραίας αγκαλιάς προς το θάνατο, των ανθρώπων εκείνων που προσπάθησαν να ξορκίσουν το αναπόφευκτο δίνοντας κουράγιο ο ένας στον άλλον με μια αγκαλιά.
Άγριο και φοβερό να βλέπεις το τέλος να πλησιάζει και να στέκεις ανήμπορος, εγκλωβισμένος. Λυγίζεις μπροστά στη σκέψη της μάνας που ξέρει ότι δεν μπορεί να κάνει το χρέος της, δεν μπορεί να προστατεύσει το σπλάχνο της και το μόνο που της μένει είναι να το αγκαλιάσει δίνοντας του παρηγοριά και λίγες τελευταίες σταγόνες αγάπης από το περίσσευμα της καρδιάς της.
Πόνος βουβός, απελπισία στα μαυρισμένα από την κάπνα πρόσωπα, καμένες ελπίδες, μουδιασμένοι είμαστε, μικροί και λίγοι μπροστά στο μέγεθος της καταστροφής και στην ανθρώπινη απώλεια, μυρωδιά θανάτου παντού. Για τις πληγές της φύσης δεν έχει νόημα να μιλήσω, θα τις πληρώσουμε και πάλι στο μέλλον, σύντομα πολύ σύντομα. Ύπουλη λεηλασία γίνηκε, βίαιη αρπαγή ελευθερίας, ζωής, ελπίδας με αυτόπτη μάρτυρα την κάμερα, οδοιπορικό στα ερείπια, μιας και η ενημέρωση το απαιτεί, με μια αρρωστημένη ανάγκη να υποβόσκει, εκείνη την ανάγκη του ανθρώπου που διψά για εικόνες ολέθρου και καταστροφής.
Μια στιγμή αρκεί να σου αλλάξει όλη τη ζωή, τίποτα πια δεν είναι σταθερό και μόνιμο, ευλογημένη η έννοια της ρουτίνας, όλα είναι ρευστά, τρέχουν γρήγορα, οδεύουν προς το άγνωστο. Μεγαλώνει η ανάγκη να προστατεύσεις αυτούς που αγαπάς, αλλά δεν είναι στο χέρι σου, το μόνο που μπορείς, είναι να κάνεις αίτημα προσευχής. Εικόνες σκληρές για αυτούς που της έζησαν, έκπτωση στην αξία της ανθρώπινης ύπαρξης,
