Είναι κάποιες νύχτες που με κουμαντάρει η νοσταλγία για τις ανέμελες στιγμές της νιότης μου.
Ξαφνικά εισβάλει στο μυαλό μου η γυναίκα που ήμουν κάποτε.
Ξεκινώ την ανασκαφή. Την επιστροφή στο παρελθόν μου.
Ανοίγω το κουτί των αναμνήσεών μου, και πιάνω στα χέρια μου την πρώτη φωτογραφία που βρίσκω μπροστά μου.
Μένω ακίνητη, με ένα μικρό χαμόγελο στα χείλη και με υγρά μάτια.
Αρχές δεκαετίας '90. Καλοκαίρι στην Σέριφο. Φοιτητικά χρόνια. Τα χρόνια της άγνοιας, της ανεμελιάς, της αλητείας, της παρόρμησης. Τα χρόνια της αθωότητας, πριν έρθουν οι απώλειες, πριν θρηνήσω, πριν πενθήσω για τους ανθρώπους μου. Πριν η ακατέργαστη, αγνή ψυχή μου γεμίσει αμφιβολίες και δυσπιστία.
Πριν.
Τότε που η πρώτη μου λέξη ήταν το θέλω και όχι το πρέπει.
Πριν.
Τότε που διάλεγα ΕΓΩ πως θα ζήσω τη ζωή μου, όχι οι άλλοι, όχι οι συγκυρίες της ζωής, όχι η μάχη της επιβίωσης. Κοιτάζω τη φωτογραφία και νιώθω ότι αυτό το κοριτσάκι δεν το ξέρω.
Το ξέχασα. Είναι μια άλλη γυναίκα όχι εγώ. Την κοιτάζω, τη ζηλεύω.
Τη ζηλεύω όχι για το όμορφο κορμί της. Τη ζηλεύω που δε γνώριζε, ήταν ανίδεη ότι σε όλες τις μάχες, τις σκληρές, που δώσαμε και θα δώσουμε στις ζωές μας και θα παλέψουμε μόνοι μας.
Τη ζηλεύω γιατί πιστεύει ότι όλοι την αγαπάνε, θα τη χαϊδέψουν, θα τη φροντίσουν, θα την πάρουν αγκαλιά και θα τη σώσουν όταν θα νιώσει απόγνωση, φόβο, πόνο και μοναξιά.
Τη ζηλεύω γιατί ακόμη δε γνωρίζει ότι μόνο εμείς μπορούμε να σώσουμε τις ζωές μας, να προστατέψουμε τους εαυτούς μας και κανένας άλλος δεν μπορεί να το κάνει για εμάς.
Δε γνωρίζει ότι η ευτυχία μας είναι στο χέρι μας και σε κανενός άλλου.
Δεν ξέρω γιατί, μα απόψε ήθελα να θυμηθώ ξανά αυτό το κορίτσι.
Τη χρειάζομαι. Όχι για να θρηνήσω και να λυπηθώ για τη νιότη που φεύγει. Όχι για το σώμα, που η φθορά του χρόνου το άλλαξε.
Έχω ανάγκη την ανεμελιά της, την ελπίδα της, την πίστη της, την εμπιστοσύνη της προς τους ανθρώπους, τον αυθορμητισμό της και την άγνοια κινδύνου. Έχω ανάγκη να μου θυμίσει ότι τα αδύνατα είναι δυνατά και ότι όλα είναι εφικτά.
Πώς είναι να ζεις σαν να είναι η τελευταία σου μέρα. Σαν να μην υπάρχει αύριο.
Τη χρειάζομαι γιατί αυτή θα έχει για πάντα το κομμάτι μου που θα το τεμαχίσω και θα χάσω για πάντα.
Τη χρειάζομαι και θέλω να τη σφίξω στην αγκαλιά μου. Να την κοιτάξω στα μάτια και να της πω:
«Κοριτσάκι, τα κατάφερες. Άντεξες τα αδιανόητα, τα δύσκολα μόνη σου. Χωρίς κανένα δεκανίκι. Γιατί διάλεξες να ζήσεις τη δικιά σου ζωή και όχι των άλλων. Σε ευχαριστώ που έζησες όσα έζησες και δεν έχω τώρα απωθημένα. Σε ευχαριστώ που τόλμησες, που προχώρησες και όλα τα θέλω σου τα έκανες πράξη. Σε ευχαριστώ που δεν ευνούχισες τα όνειρά σου.
Σε ευχαριστώ που δόθηκες με όλη την ψυχή και δεν παζάρεψες το συναίσθημά σου.
Σε ευχαριστώ που άκουγες πάντα την φωνή της καρδιάς σου. Σε ευχαριστώ που υπήρξες μια συλλέκτρια συναισθημάτων και ένιωθες όλα τα συναισθήματα στο μέγιστο. Σε ευχαριστώ που δεν πετσόκοψες την προσωπικότητά σου για να σε αποδέχονται οι άλλοι και δεν νοιάστηκες ποτέ τι θα πουν».
Κοριτσάκι; Δε σε συναντώ πια. Χαθήκαμε. Άλλαξα πολύ. Τώρα πια είμαι μια άλλη. Όμως κοριτσάκι μου όσο και αν απομακρυνθήκαμε, θα σε ευχαριστώ για την γεμάτη, αληθινή, όμορφη ζωή που ζήσαμε μαζί. Δε θα σε ξαναδώ, όμως θέλω να μου δώσεις μια υπόσχεση.
Να αγαπάς και να φροντίζεις το χαμένο κομμάτι μου που θα ζει για πάντα μέσα σου. Θα μου λείψετε πολύ.
Καληνύχτα κοριτσάκι. Ήρθε η ώρα να προχωρήσω και να πάω παρακάτω. Θα γίνει αυτό που πρέπει και δε θα σε ξαναδώ.
Αντίο. Αύριο θα σε έχω ξεχάσει.
Για τους μαχητές της ζωής
