Κλάψε… κλάψε σου λέω
Απόψε ολομόναχη σε μια γωνιά, ξέσπασε με λυγμούς.
Κάνε θόρυβο.
Δεν είναι ντροπή, είναι αλήθεια.
Αποδέξου αυτό που γίνεται μέσα σου κι ελευθέρωσέ το.
Δεν είσαι μηχανή…
Είσαι άνθρωπος και ναι λυγίζεις.
Τα δάκρυα που καταπίνεις θα σε καταπιούν.
Γέμισε ασφυκτικά το αμπάρι του ψυχισμού σου.
Κλάψε… κλάψε σου λέω
το έχεις ανάγκη.
Τα δάκρυα που δεν κύλησαν
κραυγές σε βράδια αξημέρωτα θα μετατραπούν
σκιές που θα κουβαλάς μέσα σου
παράπονα παγιδευμένα πίσω από σφαλιστές πόρτες.
Δεν είναι καθόλου εύκολο το ξέρω
μα γδύσου της ψυχής τις διαμαρτυρίες
μέριασε την αντάρα
άγγιξε τα δάκρυά σου
γεύσου την αλμύρα τους, άντεξε…
Ούτε μια στιγμή μη νιώσεις λίγη, μικρή κι αδύναμη.
Από πάντα λογιζόσουν για ψύχραιμη κι ατάραχη εσύ.
Ακόμη και με βουρκωμένα μάτια είσαι.
Είσαι εσύ και μπορείς να σπρώξεις το ψέμα μακριά σου.
Να αιφνιδιάσεις τα αδιέξοδα πατώντας πάνω τους
και να βγεις στην επιφάνεια.
Κλάψε… κλάψε σου λέω
όλα περνάνε.
Δεν πνίγεσαι, κολυμπάς…
Σε περιμένουν στην ακτή κι άλλες πολύχρωμες ομπρέλες.
