Φωτογραφίες της περασμένης νιότης μας, συνθέτουν το πάζλ της ζωής μας… Από κάθε κομμάτι, λες και ξεπηδά το μοναδικό άρωμα της κάθε στιγμής που ζήσαμε και ζωντανεύει ξανά!
Κοιτώντας απλά μια φωτογραφία, ανατρέχουμε στο παρελθόν μας, αναζητώντας τον ματαιόδοξο εαυτό μας που φαντασιώνονταν μια νιότη αιώνια!
Συνήθως όμως, η «βόλτα» στις αναμνήσεις μας, κοστίζει ακριβά και την «πληρώνουμε» με μεγάλες δόσεις συγκίνησης αλλά και απογοήτευσης -τις περισσότερες φορές- καθώς απ’ τις φωτογραφίες που μοσχοβολούν «νιάτα» ξεπηδούν όμορφες μεν στιγμές, περασμένες ανεπιστρεπτί, δε!
Κακά τα ψέματα, τίποτα δε μένει άφθαρτο στο χρόνο και τίποτα δεν είναι πιο ισοπεδωτικό από μια εικόνα που το αποδεικνύει!
Καθώς ο χρόνος κυλάει… αλλάζουμε. Προς το καλύτερο ή το χειρότερο...
Το θέμα είναι αν και πόσο εύκολα, αποδεχόμαστε τις αλλαγές ή αν εμμένουμε να συμπεριφερόμαστε σαν «οργισμένα νιάτα» εφ' όρου ζωής!
Αντέχουμε την ωμή αλήθεια του καθρέφτη τελικά, ή αρεσκόμαστε να ταΐζουμε τον ψεύτη και κόλακα εαυτό μας;
Μπορούμε να κοιταχτούμε στον καθρέφτη και ν’ αντιμετωπίσουμε το είδωλο που θα δούμε, χωρίς έστω ένα μικρό σφίξιμο στην καρδιά;
Αντέχουμε να αντικρύσουμε τη φθορά και να χαμογελάσουμε με ευχαρίστηση βλέποντας τα «δρομάκια εμπειρίας» που χαράζονται στα πρόσωπά μας;
«Δρομάκια εμπειρίας»… έτσι μου αρέσει να λέω τις ρυτίδες μου εγώ και σαφώς, ακούγεται καλύτερο!
Αντιμετωπίζω το χρόνο με διάθεση «φιλική» και αντιλαμβάνομαι τη φθορά ως «φυσικό επακόλουθο»…(όχι απαραίτητα κακό!)
Όσο ο χρόνος τρέχει, έμαθα να κάνω μικρούς και μεγάλους συμβιβασμούς μαζί του και να «Με αποδέχομαι» όπως είμαι!
Απολαμβάνω τα καλά της ηλικίας μου, που δεν είναι καθόλου λίγα!
Είμαι πιο συνειδητοποιημένη! Πιο ξεκάθαρη! Πιο έμπειρη!
Πιστεύω στις δυνάμεις και γνωρίζω τις δυνατότητές μου!
Καταργώ όλο και περισσότερα «πρέπει» και κυνηγώ τα «Θέλω» μου καθώς έχω αντιληφθεί πόσο αμείλικτος είναι ο χρόνος!
Ξέρω τι θέλω και δεν πιστεύω πια σε «μαγικά ραβδάκια», και «από μηχανής θεούς».
Έχω πλήρη συνείδηση πως για να έχω ότι θέλω, πρέπει να το διεκδικήσω...άλλος δρόμος δεν υπάρχει!
Δε προσπαθώ πλέον, να στριμωχτώ σε ιδέες που δε χωράει η συνείδησή μου, για να είμαι πιο αρεστή.
Δε ζορίζομαι ν’ αλλάξω όσα ενοχλούν τους άλλους, για να μη τους στεναχωρήσω.
Αλλάζω όσα ενοχλούν εμένα, κάνοντας δώρο στον εαυτό μου την ισορροπία του!
Κι έτσι τα ' χω καλά με μένα και μπορώ να «Με αγαπώ» και να «Με αντέχω!»
«Εμένα! Όπως είμαι!» Όχι όπως νομίζουν , πως είμαι… Όχι όπως θέλουν να είμαι!
Αγαπάω τα χρόνια μου, τις εμπειρίες μου, τα στραπάτσα μου, τις αποτυχίες μου, τις λάθος επιλογές μου…
Συμβιβάστηκα μαζί τους. Εξάλλου αυτά είναι ο πραγματικός «πλούτος» που έχω!
Χάρη σ’ αυτά είμαι η γυναίκα, που από παιδί ονειρευόμουν να γίνω…
Χάρη σ’ αυτά, έχω αποφασίσει, όσα χρόνια κι αν μου χαριστούν να τα ζήσω χωρίς να σπαταλιέμαι!
Έμαθα να μετράω και να ζυγιάζω ανθρώπους, συναισθήματα, στιγμές…
Έμαθα να φυλάγω τα «καλά της ζωής μου» σαν κόρη οφθαλμού και να φυλάγομαι απ’ τα «κακά»…
Έμαθα να νιώθω ευγνωμοσύνη για τη κάθε μέρα που ζω και για όλα όσα έχω!
Έχω πια, ξεκαθαρίσει τι είναι «σημαντικό» και τι «ασήμαντο» για μένα κι απέχω συνειδητά, απ’ όσα δε ταιριάζουν στη λογική μου.
Αγαπώ την ηλικία μου και την πείρα που μου έχει χαρίσει κι αυτό ακριβώς είναι οι ρυτίδες μου!
Δεν αγωνιώ πια, για το πώς φαίνομαι στους άλλους, ούτε αναλώνομαι σε ανούσιες και άκαρπες προσπάθειες να κάνω το χρόνο να μοιάζει «σταματημένος!», γιατί γνωρίζω καλά πια, πώς ο χρόνος δε σταματιέται!
Ο χρόνος που κυλά, είναι ζωή!
Η ζωή είναι έρωτας! Είναι πόθος! Είναι θέληση! Είναι επιθυμία! Είναι πάθος! Είναι παγίδες! Είναι λάθη! Είναι συμβιβασμός!
Μεγαλώνοντας έχω την ωριμότητα ν' απολαμβάνω τη μεγαλοπρέπειά της με όλες μου τις αισθήσεις! Τη νιώθω, την αγγίζω, τη γεύομαι και νιώθω ικανοποιημένη και χαρούμενη με όσα έχω. Μου αρκεί να θέτω νέους στόχους, να μπορώ να ονειρεύομαι και να ελπίζω.
Έχω μάθει να εμπιστεύομαι τους πραγματικά «αξιόπιστους καθρέφτες», που δεν είναι άλλοι από τα μάτια των ανθρώπων που μ' αγαπούν γι’ αυτό που είμαι και για τον πλούτο της ψυχής μου που μοιράζομαι μαζί τους!
Έχω αποκτήσει τη «σοφία» να μη βιάζομαι να φτάσω στον επόμενο σταθμό του ταξιδιού...
Έχω πιάσει παράθυρο κι απολαμβάνω τη διαδρομή!
