Η ομορφιά του να βρίσκεις τη θέση σου σε αυτό τον κόσμο.
Στα μάτια κυλούν δάκρυα και μια ανακούφιση αναβλύζει.
Ένα χαμόγελο δειλά στα χείλη ανθίζει.
Ένα κορίτσι με μαύρα μαλλιά τον καθρέφτη του κρατά αγκαλιά και τον κόσμο ξεκινά να γνωρίσει.
Αφήνει πίσω ενθύμια παλιά.
Αφήνει πίσω βάρη παλιά.
Αφήνει πίσω ότι δεν χρειάζεται πια.
Κρατά στην καρδιά αγκαλιές, χαμόγελα, λόγια γλυκιά.
Κρατά αναμνήσεις και στιγμές που της φωτίζουν τη σκοτεινιά.
Κρατά την ίδια από το χέρι.
Και με πυξίδα τα θέλω της ξεκινά να βαδίζει .
Ένας κόσμος ανοίγεται μπροστά της.
Ανοίγει τα μάτια της, ανοίγει τα αυτιά της.
Ανοίγει την καρδιά της.
Ανοίγει τα χέρια της.
Νιώθει το σώμα της.
Νιώθει την καρδιά της να χτυπά ζωντανή.
Και τα πόδια της να πατάνε στη γη.
Δεν ξεχνά, μα δε θυμώνει πια για ό,τι έγινε.
Έχει πει αυτά που ήθελε να πει.
Και τώρα είναι έτοιμη.
Ελεύθερη από τα δεσμά του παρελθόντος.
Είναι έτοιμη να ζήσει αυτή την περιπέτεια που λέγεται ζωή.
Μια φορά και έναν καιρό ήταν ένα κοριτσάκι. Με μαύρα μακριά μαλλιά.
Μια φορά ήταν ένα κοριτσάκι που είχε χάσει τη λαλιά της. Που είχε χάσει τη χαρά της.
Που είχε χάσει τον καθρέφτη της.
Μια φορά και ένα καιρό ήταν ο φόβος, η θλίψη, ο θυμός και η μοναξιά που της κρατούσαν συντροφιά, που της κρατούσαν τη μιλιά.
Ώσπου μια μέρα θυμήθηκε τι ήθελε να κάνει όταν μεγαλώσει. Να κάνει τα παιδιά να χαμογελάνε. Και κάπου εκεί συνειδητοποίησε… ότι ψάχνει και τη δικιά της χαρά!
Έτσι άρχισε να αναζητά τους ανθρώπους που θα τη βοηθήσουν σε αυτό το ταξίδι!
Και βρήκε πολλούς και διάφορους. Με άλλους κάθισε, για λίγο, με άλλους περισσότερο. Και με άλλους είναι ακόμα εκεί.
Και μέσα σε αυτό ανακάλυψε πολλά! Και μέσα σε αυτό το ταξίδι βρήκε τη χαρά!
Τώρα πια δεν ίσχυαν όλα αυτά. Γυναίκα πια πήρε από το χέρι το κοριτσάκι και του υποσχέθηκε ότι θα πάνε μια μεγάλη υπέροχη βόλτα που λέγεται ζωή.
Τώρα δεν είναι μόνη της και τα συναισθήματά της δεν είναι πια λαβύρινθος, μα κήπος που ανθίζει.
