Άλλη μια χρονιά που λείπεις.
Μου λείπεις.
Από τη ζωή μου και την καθημερινότητα μου.
Από τις καλές μου στιγμές κι από τις άσχημες.
Δεν φαντάζεσαι πόσο μου λείπεις.
Πόσο σε χρειάζομαι.
Πόσο ανάγκη σε έχω.
Πόσο σε αναζητώ.
Λείπεις όταν θέλω να σε πάρω τηλέφωνο απλά για να τα πούμε, όπως τότε.
Λείπεις όταν θέλω να περάσω από το σπίτι να σε δω.
Δεν φαντάζεσαι πόσο μου λείπεις.
Όταν έχω τα δικά μου.
Όταν έχω τις μαύρες μου.
Όταν είμαι χαρούμενη.
Όταν όλα πάνε καλά.
Όταν όλα πάνε χάλια.
Λείπεις.
Μου λείπεις.
Κάθε φορά που ακούω μουσική και ανακαλύπτω καινούρια τραγούδια που ξέρω πόσο θα σου άρεσαν.
Κάθε φορά που έρχονται γιορτές και δεν είσαι στα οικογενειακά μας τραπέζια.
Κάθε φορά που έρχεται η γιορτή μου.
Κάθε φορά που είναι τα γενέθλια μου.
Πόσο πολύ μου λείπεις.
Τόσο που κάθε χρόνο αυτή την ημέρα τη ζω από την αρχή.
Τόσο που νιώθω ότι έφυγες εχθές.
Τόσο που πονάω το ίδιο με πέρσι, με χθες, με το αύριο που θα έρθει.
Τόσο δύσκολη είναι η απώλεια σου.
Δε συνηθίζεται.
Δεν περιγράφεται.
Λείπεις.
Και πάντα θα λείπεις.
Και αυτό που πονάει περισσότερο είναι ότι δε βλέπω το χαμόγελο σου.
Δε βλέπω την χαρά σου κάθε φορά που με έβλεπες.
Δε βλέπω εμένα από τα δικά σου γαλανά μάτια.
Δε βλέπω εσένα.
Δε σε ακούω.
Προσπαθώ όμως για σένα.
Για να είσαι περήφανος για μένα.
Με τον δικό μου τρόπο.
Όπως μου έμαθες.
Όπως συζητούσαμε πάντα.
Από παιδάκι θυμάμαι να συζητάμε για ώρες.
Θυμάμαι να μου μαθαίνεις τα πάντα.
Θυμάμαι να έχεις απαντήσεις για τα πάντα.
Θυμάμαι την ηρεμία σου όταν ήμουν σε πανικό.
Ήσουν ο πρώτος άνθρωπος που έτρεχα πάντα.
Κοντά σου ένιωθα πάντα ασφάλεια.
Πάνε μέρες, μήνες, χρόνια που Έφυγες.
Νιώθω σα χθες.
Θα είσαι πάντα μέσα μου.
Και από εκεί δε θα μπορέσει να σε πάρει κανείς.
Σ´αγαπάω για πάντα.
Από αυτό το πάντα το ανεκτίμητο.
Το αληθινό.
Λείπεις.
Μου λείπεις.
Για σένα.
