Ναι ο έρωτας πονά, το είχες ακούσει. Το έλεγαν οι περισσότερες γνωστές σου, φίλες σου.
Είχες αγωνία να νιώσεις και εσύ τον ίδιο πόνο.
Μέχρι που η επιθυμία σου έγινε πραγματικότητα.
Ο έρωτας ήρθε και σε πόνεσε.
Μελάνιασε τα μάτια σου, που έλεγε πως ήταν τα πιο εκφραστικά που είχε δει ποτέ του.
Έσκισε τα χείλη σου, που όταν τα πρωτοφίλησε σου ψιθύρισε πως ήταν βελουδένια.
Το σώμα σου γέμισε αμυχές απ' τα δάχτυλα που σε χάιδευαν.
Η σιωπή και η ντροπή αντικατάστησαν το πάθος και την ορμή του έρωτα.
Ο δικός σου άνθρωπος ήταν ένα απ' τα τέρατα, που στοιχειώνουν ζωές.
Σιωπηλή τον άκουσες να παρακαλά, για δεύτερη ευκαιρία.
Πως αν δεν αντιμιλούσες εκείνη την κακιά την ώρα δεν θα είχε συμβεί τίποτα.
Πως πρέπει να μάθεις πότε πρέπει να σιωπάς, γιατί δεν ελέγχεται η ψυχραιμία του.
Πως δεν πρόκειται να ξαναγίνει εφόσον προσέχεις και εσύ.
Είναι κρίμα να χωρίσουμε εμείς μωρό μου, λέει τρυφερά.
Τον πίστεψες έτσι.
Ανέλαβες το βάρος του λάθους του, έξυσες τα κάκαδα των πληγών σου,
και συνεχίζεις πιστεύοντας πως έχεις κάνει το σωστό.
Όλα αυτά μέχρι την επόμενη φορά, που θα φανεί το τέρας.
Δεν θέλει εξορκισμούς, ούτε συγχωροχάρτια.
Να σηκώσεις το κεφάλι θέλει, να μιλήσεις.
Να φύγεις ξέροντας βαθιά μέσα σου πως δεν φταις εσύ.
Πως αυτός ήταν έτσι, και ειλικρινά δεν θέλεις να μπεις στην διαδικασία να καταλάβεις.
Άσε το για τους ειδικούς.
Εσύ φύγε, και με την ιστορία σου προστάτεψε τις επόμενες.
Όσες αναζητούν τον πόνο του έρωτα, αλλά απ' το βέλος του.
