Αναζητούσα να στολίσω όσο το δυνατόν πιο γρήγορα.
Να φέρω τα Χριστούγεννα και την μαγεία τους μέσα στο σπίτι.
Γεμάτο το σαλόνι καινούργιες κούτες με στολίδια.
Δεν με ενδιέφεραν τα παλιά, θα τα άφηνα στο πατάρι.
Δεν ήθελα να φέρω στο προσκήνιο τίποτα περασμένο.
Έτρεμα τις αναμνήσεις, τα δάκρυα που ίσως να μην είχαν στεγνώσει απ' την προηγούμενη χρονιά, πάνω στις πολύχρωμες μπάλες.
Ο αγώνας μου να κρατήσω την σχέση μας όλον αυτό το χρόνο σταθερή.
Τη δική σου μακρινή απόσταση απ' όλα σε όλα.
Φρόντιζα να λέω ναι, να μην σε κουράζω, με πολλά λόγια.
Δεν άντεχα τη σκέψη να φύγεις απ' την ζωή μου.
Εσύ και εγώ ίσον μαζί.
Δεν ταίριαζε διαφορετικά.
Στόλισα μόνη μου, ήθελα να σε εκπλήσσω, να σε κάνω να μου χαμογελάσεις.
Το δώρο ήταν στο μαξιλάρι σου.
Τέσσερις μέρες μόνο για μας, σ' ένα μαγικό περιβάλλον στα χιόνια.
Ξόδεψα όλα μου τα χρήματα, και την διάθεση μου για σένα.
Όπως πάντα, να σ΄έχω μαζί μου δικό μου.
Και ήρθες, και με κοίταξες, αλλά δεν χαμογέλασες.
Με συνοπτικές διαδικασίες, με χώρισες.
Μάλιστα δεν μάζεψες τίποτα απ' τα πράγματα σου.
Ζήτησες ευγενικά να το κάνεις την επομένη που θα ήμουν στη δουλειά μου.
Να μην υπάρχουν εντάσεις είπες.
Υπάρχει άλλη γυναίκα, πρόσθεσες, δεν υπάρχει λόγος να στο κρύψω, θα το μάθεις αργά η γρήγορα.
Αναρωτήθηκα αν θα στόλιζες μαζί της το δέντρο.
Μόνο αυτή την ερώτηση ήθελα να σου κάνω.
Λογικό η όχι, όταν έφυγες, εγώ κατέβασα τα παλιά παιχνίδια απ' το πατάρι.
Τα έβαλα όλα στο δέντρο και όπου αλλού χωρούσαν.
Έσβησα τους διακόπτες, και αφέθηκα στα πολύχρωμα φωτάκια.
Σκεφτόμουν τι θα έλεγα, στο οικογενειακό τραπέζι των Χριστουγέννων στο σπίτι της μητέρας μου.
Στη δουλειά μου, στους φίλους μου. Δεν χωρίζεις λίγο πριν τις γιορτές.
Υπήρχε και το δώρο στο μαξιλάρι του. Άρχισα να γελάω και να κλαίω μαζί.
Σκέφτηκα να μαζέψω τα πράγματα σου και να τα πετάξω στα σκουπίδια.
Εκεί που πέταξες και μένα. Αλλά δεν κουνήθηκα απ' την θέση μου.
Το μόνο που μπήκε στο κάδο εκείνη τη νύχτα, ήταν ένα μπουκάλι κρασί.
Το ήπια στην υγειά μου, βλέποντας τα φωτάκια να ξεθωριάζουν στο φως της ημέρας.
Βγαίνοντας απ την πόρτα του σπιτιού (μου) πλέον, είχα την εντύπωση πως μου είχε φύγει ένα βάρος.
Πολύ η προσπάθεια να σε κρατήσω και η σκέψη πως σήμερα, δεν θα σκεφτόμουν κάποιο τέχνασμα για να σε ευχαριστήσω ήταν μια καλή αρχή.
Τότε ήρθαν τα παιδάκια με τα τρίγωνα.
Στάθηκαν μπροστά μου είπαν τα κάλαντα και δάκρυσα.
Θέλω χρόνο το ξέρω, αλλά μου αξίζει να με σκέφτομαι ρε φίλε.
Και γιατί όχι, ας μπει και κάποιος στο κόπο να ευχαριστήσει εμένα μια φορά.
Τελικά κάποια πράγματα γίνονται για καλό μας.
Ακόμα και ένας χωρισμός σε γιορτή Αγάπης.
Ίσως γιατί δεν υπήρχε Αγάπη.
Από μέρους μου, εγώ δεν με αγαπούσα στην τελική.
Οπότε χρόνια μου πολλά, και πάνω απ' όλα να σας αγαπάτε, γιατί κανείς δεν θα το κάνει για σας.
