Ήταν Χριστούγεννα.
25 Δεκεμβρίου 2018.
Είχα σχεδόν ότι θα ήθελε ένας άνθρωπος για να είναι ευτυχισμένος.
Έλειπαν κάποιοι άνθρωποι βέβαια που θα ήθελα στο τραπέζι μου.
Κάποιοι που θα ήθελα στην ζωή μου.
Όμως κοίταξα προσεκτικά γύρω μου για μια στιγμή κι ήταν οι πιο σημαντικοί μου, οι πιο απαραίτητοι μου.
Η Οικογένεια μου, οι Φίλοι μου. Οι Άνθρωποι μου.
Εκείνοι που δεν θέλουν προσπάθεια για να είναι εδώ.
Εκείνοι που βρίσκονται εδώ επειδή το θέλουν, επειδή το νιώθουν, επειδή δεν θα ήθελαν να είναι αλλού.
Όχι γιατί είναι προγραμματισμένοι για να το κάνουν, αλλά γιατί δεν θα μπορούσαν να το ρυθμίσουν αλλιώς. Συνειδητοποιήσα πώς πράγματι οι άνθρωποι μας είναι οι γιορτές μας.
Είναι τα Χριστούγεννα μας, η Πρωτοχρονιά μας, τα γενέθλια μας οι γιορτές μας και πάει λέγοντας.
Ήταν Χριστούγεννα και ήμασταν στο ίδιο τραπέζι.
Σηκώσαμε τα ποτήρια μας κι ευχηθήκαμε Υγεία, Ευτυχία Κι Αγάπη. Πολύ Αγάπη.
Για την νέα χρονιά που θα έρθει, για τους ανθρώπους που μας βλέπουν από ψηλά και για εκείνους που θα τους βρει εκεί που πραγματικά ήθελαν να είναι.
Οι άνθρωποι μας είναι οι γιορτές μας. Τα τραγούδια μας κι οι χαρές μας. Τα καλοκαίρια μας και οι χειμώνες μας.
