Με λένε Στεύη και είμαι μαμά. Κι αυτό είναι το ημερολόγιό μου. Είναι οι ιστορίες της καθημερινής μου τρέλας με το μωρό στο σπίτι. Γιατί ναι, δε σας το είπα, είμαι μωρομάνα. Βοήθειά μας.
Κοιμήσου όσο μπορείς, μου έλεγαν στην εγκυμοσύνη. Γέμισε τις αποθήκες σου ύπνο γιατί θα τον χρειαστείς. Και τις γέμισα. Για να αδειάσουν στον ένα μόλις μήνα που το μωρό ήρθε στο σπίτι. Και δεν μπορώ να πω, προγραμματισμένος ο μικρός, τρώει κάθε τρίωρο. Να κοιμόταν και στα ενδιάμεσα, καλά θα ήταν. Αλλά δεν..
Στις αρχές έδωσε λάθος δείγματα, μάλλον για να μη μας αγριέψει. Μας καλόπιανε από ό,τι φαίνεται και ήταν ανά τρίωρο μαμ, κακά και νάνι. Σου λέει πρωτάρηδες είναι αυτοί, κάτσε μη μου λακίσουν. Λίγο όμως που μεγάλωσε, λίγο οι κολικοί που μας χτύπησαν την πόρτα, τον χάσαμε τον ύπνο μας.
Παρότι είμαι εύκολη στον ύπνο και το να πρέπει να τον διακόψω -ούτε ξέρω και γω πόσες φορές- για άλλαγμα, τάισμα και τα συναφή, δε με ενοχλεί στο να τον συνεχίσω μετά, το κορμί έχει μνήμη. Και στα 35 μου παιδούλα δε με λες. Ο μικρός από την άλλη, αγαπά να κοιμάται πάνω μου. Πολύ θέλει να φανταστείτε την κατάστασή μου; Κι αν δεν μπορείτε εσείς, θα σας την πω εγώ με μια και μόνο λέξη:
Ρετάλι.
Πια δεν ξαπλώνω για να κοιμηθώ, αλλά λιποθυμώ στο μαξιλάρι, τρέμοντας μην και δεν καταφέρω να ξυπνήσω στο επόμενο κλάμα του μικρού. Ευτυχώς που ο σύζυξ είναι ετοιμοπόλεμος κι αυτός κι έτσι κάπως ξεκλέβω λίγο ύπνο. Αλλά και πάλι δεν αρκεί...
Ύπνος... το υπέρτατο αγαθό που το εκτιμάς μόνο αν το χάσεις εσύ κι αν το κερδίσει το μικρό θηριάκι που γέννησες. Γιατί μη μου πείτε οι μαμάδες ότι δε σας πλημμυρίζει -ή πλημμύριζε- μια αγαλλίαση στο γλάρωμα του μωρού για ύπνο;
Βέβαια ο δικός μου ο μπόμπιρας είναι μεγάλη μαφία. Ο γαριδογλαρωμένος μου, κοιμάται πάνω μου, ανοίγει από καιρούς σε καιρούς το μάτι για λίγο να κόψει κίνηση, να δει είναι ακόμη εκεί που θέλει ή τον παρκάρανε και δεν το πήρε χαμπάρι. Κι εκεί παίζουν δύο σενάρια:
1. Αν είναι ακόμη αγκαλιά, σκάει κι ένα στραβό κοιμισμένο χαμόγελο ως επιβράβευση για το κεφαλοκλείδωμα και συνεχίζει, ωσάν Μεξικανός στη Γουαδαλαχάρα, τη σιέστα του.
2. Αν, όμως, για κακή μας τύχη έχουμε προλάβει και τον έχουμε τακτοποιήσει στο κρεβατάκι του, γαρίδα το μάτι. Κοιτάει αγριεμένος αριστερά και δεξιά, χασμουριέται παραπλανητικά -οπότε λες τη γλίτωσα θα ξανακοιμηθεί- και στα καπάκια μετατρέπει το χασμουρητό σε κλάμα. Και φυσικά δε χρειάζεται να σας πω ότι το κλάμα μετατρέπεται σε γουργουρητό και ροχαλητό, κλάσματα του δευτερολέπτου από τη στιγμή που θα εγκαταλείψει το στρωματάκι του, στρογγυλοκαθισμένος σε αγκαλιά ή απλά σβερκώνοντάς έναν από τους δυο ταλαίπωρους γονείς του.
Τελευταία δείχνει να βολεύεται και στο κρεβάτι μας. Έστησε ο μάγκας φωλίτσα ανάμεσά μας κι εκεί δεν τον ενοχλεί μήτε κολικός μήτε τίποτα. Κι εμείς βρήκαμε νοικάρη και εξοστρακιστήκαμε στα δύο άκρα για να μην τον ενοχλούμε, μιας κι ανάμεσά μας κοιμάται ήσυχος και για πολύ, ο μπαγάσας. Οπότε μπροστά στον ύπνο, τύφλα να έχει το ξεβόλεμα. Ας όψεται που δε χωράμε στο πορτ μπεμπέ, γιατί θα τσακωνόμασταν με τον πατέρα του ποιος από τους δυο μας θα πρωτοκοιμηθεί εκεί μέσα για να έχει μεγαλύτερη άπλα ο αγάς.
Πάντως έχω συμβιβαστεί ότι για τα επόμενα -δεν ξέρω και γω πόσα- χρόνια, ο ύπνος μου θάναι χαμένος. Μια οι κολικοί, μια τα διαβάσματα για τις εξετάσεις, μια τα νυχτοπερπατήματα, θα ξεροσταλιάζει η έρμη η μάνα ξύπνια να περιμένει. Τα λέει η φίλη μου η Χριστίνα, αγορομάνα εις τριπλούν γαρ, και προετοιμάζομαι ψυχολογικά. Αλλά επειδή οι έξοδοι με γκομενάκια αργούν, παραμένουμε στους κολικούς και αναμένουμε τη στιγμή που θα κοιμηθεί όλο το βράδυ σερί. Νομίζω ότι εκείνη την ημέρα θα ρίξουμε βεγγαλικά με τον πατέρα του. Ή απλά έναν ξεγυρισμένο, πανηγυρικό ύπνο...
Αυτά για σήμερα. Αγαπημένες πρωτάρες ή μη μωρομάνες, σας στέλνω αγωνιστικούς χαιρετισμούς και πάω να κάνω καμιά αποστείρωση πριν το θαυματάκι μου ξυπνήσει και ξεσηκώσει τη γειτονιά... Θα επανέλθω σύντομα με νέο My babyday. Stay tuned and strong!
