Δυο άνθρωποι περπατούσαν πάνω σε ένα πολυάνθρωπο πεζοδρόμιο στην εμπορική περιοχή μιας πόλης.
Ξαφνικά αναφώνησε ο ένας, «άκου τον όμορφο ήχο που βγάζει εκείνο το τριζόνι!».
Αλλά ο άλλος δεν τον άκουγε.
Ρώτησε τον σύντροφό του πώς μπόρεσε να ανακαλύψει τον ήχο του τριζονιού μέσα στη φασαρία του κόσμου και της κυκλοφορίας.
Ο πρώτος άνθρωπος είχε εκπαιδεύσει τον εαυτό του να ακούει τους ήχους της φύσης, αλλά δεν το εξήγησε αυτό. Αντίθετα, έβγαλε από την τσέπη του ένα νόμισμα και το έριξε στο πεζοδρόμιο.
Και ω! του θαύματος, μια ντουζίνα άνθρωποι γύρισαν και τους κοίταζαν!
«Ακούμε», είπε εκείνος, «εκείνο στο οποίο έχουμε στραμμένη την προσοχή μας».
Υπάρχουν άνθρωποι που ακούνε μόνον τον ήχο ενός νομίσματος που πέφτει στο έδαφος, αυτή είναι η μόνη μουσική τους. Καημένοι άνθρωποι! Νομίζουν ότι είναι πλούσιοι, είναι όμως φτωχοί οι άνθρωποι εκείνοι που τη μόνη μουσική τους την αποτελεί ο ήχος ενός νομίσματος που πέφτει στο έδαφος. Πολύ φτωχοί άνθρωποι… λιμοκτονούν. Δεν ξέρουν από τι αποτελείται η ζωή. Δεν ξέρουν τις άπειρες δυνατότητες, δεν ξέρουν τις άπειρες μελωδίες που σε περιβάλουν τον πολυδιάστατο πλούτο.
Ακούς μόνο εκείνο στο οποίο έχεις στραμμένη την προσοχή σου.
