Υπάρχει και εκείνη η λέξη, η αξιοπρέπεια ξέρεις... Όχι μην την μπερδεύεις με καμία άλλη έννοια.
Είναι αυτή η ρημάδα, που παίρνω παραμάσχαλα και φεύγω, όταν νιώθω πως κάπου δε χωράω, όταν νιώθω πως περισσεύω.
Έκλεισα πόρτες σε φιλίες, σε ληγμένες σχέσεις, έφυγα από ανθρώπους που μέχρι χθες και μόνο στη σκέψη πως θα έφευγαν από τη ζωή μου, τρελαινόμουν.
Όμως πάντα ήταν η παρέα μου, η αξιοπρέπειά μου, δεν ξεφτιλίστηκα...
Έφυγα με το κεφάλι ψηλά, μοίρασα σιωπή, όχι γιατί μου τελείωσαν οι λέξεις, απλά οι λέξεις, όταν τις χαρίζεις κάπου που δεν εκτιμούνται, χάνουν την έννοιά τους, ξέρεις...
Μπερδεύονται με το θυμό, ανακατεύονται οι λέξεις και η οργή και εκεί, αδύναμες χάνουν. Θα σου χαρίσω λοιπόν τη σιωπή και σε εμένα την αξιοπρέπειά μου.
Θα κλείσω μια πόρτα, που όσο ήταν ανοικτή δεν εκτίμησες.
Κάπως έτσι, θα σώσω εμένα...
Εγώ δε θα πω αυτά που δε θέλω κι εσύ δε θα ακούσεις αυτά που θες...
Κλείνω τη πόρτα. Η υπομονή μου τελείωσε, η αξιοπρέπεια υπάρχει...
