Με λένε Στεύη και είμαι μαμά. Κι αυτό είναι το ημερολόγιό μου. Είναι οι ιστορίες της καθημερινής μου τρέλας με το μωρό στο σπίτι. Γιατί ναι, δε σας το είπα, είμαι μωρομάνα. Βοήθειά μας.
Δύο μήνες ζωής συμπλήρωσε το ζαγαράκι μου και σαν γνήσια Ελληνίδα μάνα, έκρινα πως θα πρέπει να οραματιστώ το μέλλον του. Πώς αλλιώς, δηλαδή; Να φτάσει 18 και να μην ξέρουμε τι επάγγελμα θα ακολουθήσουμε -εννοείται μαζί, όλα τα καλά μαζί, αλλιώς είναι ο τέντυ μπόης του πατέρα του.
Τι να σου πει ένα τεστ επαγγελματικού προσανατολισμού όταν το παιδί έχει δώσει δείγματα από την κούνια ακόμη;
Και μην ψάχνετε γιατρούς ή δικηγόρους... Αυτά είναι ταλέντα που αν υπάρχουν φαίνονται αργότερα: Όταν θα παίζει τον γιατρό με καμιά πιτσιρίκα ή όταν θα προσπαθεί να μας πείσει περί της αθωότητάς του για τις σκανταλιές που εννοείται θα έχει κάνει - αλλά αθώος μέχρι αποδείξεως του εναντίου, δε λένε;
Όχι, μην ψάχνετε τέτοια κλασικά επαγγέλματα. Μπας κλας και τι να σου πει μια δικογραφία κι ένα στηθοσκόπιο; Εδώ μιλάμε για επαγγέλματα του μέλλοντος, πρωτοποριακά.
Τι θα μπορούσε, λοιπόν, ο γιόκας μας να κάνει βάσει όσων μας έχει δείξει στους δυο μήνες ζωής του;
1. Τενόρος
Καλλιτεχνική φύση και από τους δύο γονείς, αν και μεις με τις ψηλές νότες δεν το έχουμε και πολύ -σε καναν καυγά και αν. Αλλά ο μικρός απέδειξε από το μαιευτήριο ακόμη ότι η Σκάλα του Μιλάνου είναι μικρή μπροστά στο εύρος της φωνής τους στις στιγμές της τρελής τσαντίλας, της μεγάλης πείνας και φυσικά της γεμάτης πάνας!
2. Εκκενώσεις βόθρων ο Σώτος.
Δουλειά με μέλλον ασυζητητί. Μπορεί να έχει μια τόση δα μυρωδίτσα, αλλά συνηθισμένος ο γιόκας μας, δεν ιδρώνει το αυτί του. Μια φορά να μυρίσεις αυτό που έχει καταθέσει στην πάνα μετά από κανα δυο μέρες δυσκοιλιότητας και θα καταλάβεις πως η μυρωδιά του βυτίου θα μοιάζει με το Νο5 της Σανέλ.
3. Βοηθός Σεφ
Και λέω βοηθός γιατί μέχρι στιγμής κουτάλες δεν έχει πιάσει με τα χέρια. Απλά βολεύεται στο καρότσι στην κουζίνα και παρατηρεί τη μαμά να μαγειρεύει, ελαφρά γλαρωμένος από τον απορροφητήρια -σωτήριοι οι λευκοί ήχοι. Κι επειδή θέλει να του μιλάει η μαμά και τι άλλο να του πει την ώρα που μαγειρεύει πέραν της συνταγής, μάλλον πριν πει μαμά ή μπαμπά το παιδί, θα πει "αλάτι έβαλες;"
4. Ποδοσφαιριστής
Άπαξ και μας πιάσει κολικός, γίνεται μεγάλος χαμός στο σπίτι. Ομοίως κι όταν πεινάμε. Τι που τον παίρνουμε αγκαλιά; Τίποτα δε μας γλιτώνει. Ο μικρός σηκώνει το κεφάλι και κουνιέται όμοια με παίκτη που πάει να κερδίσει κεφαλιά. Μην πω δε για τις στιγμές στην αλλαξιέρα, που τσιροκοπάει αδιάκοπα και κλωτσάει ό,τι βρει σα να μην υπάρχει αύριο. Έτοιμος για μεταγραφή στη Μάντσεστερ είναι το πουλάκι μου -γιατί τι να μας κάνουν οι ντόπιες οι ομάδες, εμείς είμαστε διεθνούς βεληνεκούς. Όσο σκέφτομαι βέβαια τι θα ακούγεται για την έρμη μάνα στις κερκίδες από τους αντιπάλους, μου κόβεται η όρεξη να τον δω στα γήπεδα. Αλλά ποια είμαι εγώ που θα πάω κόντρα σε τέτοιο ταλέντο...;
5. Μοντέλο
Όχι ότι είμαι μάνα κουκουβάγια αλλά είναι τρελό γκομενάκι ο Σωτηράκης. Κι από φωτογένεια σκίζει. Όταν δε σκάει εκείνο το στραβό χαμόγελο, και το νεφρό σου να σου ζητήσει θα του το δώσεις. Αφού και ο φωτογράφος που πηγαίνω κάθε τρεις και λίγο και εμφανίζω για τις γιαγιάδες του φωτογραφίες, που όσο να πεις κάτι ξέρει παραπάνω, απομένει να τον κοιτάει κάθε φορά. Εγώ θα αναλάβω μάνατζερ, καθότι και του καλλιτεχνικού και τι εξώφυλλα, τι πασαρέλες, τι διαφημίσεις, τι κανάλια... Όλη η σόου μπιζ στα πόδια του. Μπροστά αυτός κι εγώ από πίσω να δέρνομαι με τους παπαράτσι.
Πέρα από την πλάκα πάντως, είναι απίστευτο το πόσες σκέψεις περνάνε από το μυαλό μιας μάνας για το παιδί της. Δυο μήνες ζωής κι ήδη τον έχω "δει" να πηγαίνει πρώτη μέρα στο νήπιο, να επιλέγει μουσικό όργανο, να χορεύει -ασυζητητί-, και πολλά ακόμη.
Δεν είναι ότι βιάζομαι να μεγαλώσει. Είναι που απλά δεν μπορώ να συγκρατήσω το μυαλό μου από το να τρέχει, να τον βλέπει στο παραπέρα. Και νομίζω ότι αυτό είναι κύριο χαρακτηριστικό όλων των μανάδων, όχι μόνο δική μου πετριά. Μέχρι ο Σωτηράκης όμως να γίνει ό,τι εκείνος γουστάρει να γίνει, χωρίς να έχει ουρά τη μαμά -γιατί είπαμε πλάκα κάνουμε αλλά πού θα πάει θα απογαλακτιστώ κάποια στιγμή από τον γιο μου- εγώ θα τον χαζεύω να κάνει όλα εκείνα τα αστεία του που δίνουν νόημα και αλατοπίπερο στο my babyday και κατ' επέκταση στη ζωή μας.
Να με συντροφεύει όταν ρίχνω ξύδι αντί για κρασί στον κιμά για τα μακαρόνια του μπαμπά μας -μη σου τύχει-,
να με κλωτσάει αλά Μέσι στην κοιλιά όταν πάω να τον αλλάξω,
να με αρωματίζει με το περιεχόμενο της δυσκοίλιας πάνας του,
να με ξεκουφαίνει με το τσιροκόπημά του γιατί βράχηκε ή τα έκανε ή πεινάει ή απλά μπορεί και με χορεύει...
Πάνω από όλα όμως θα τον χαζεύω να με κοιτάει με εκείνα τα αμυγδαλωτά πράσινα μάτια και από το πουθενά να μου σκάει το στραβό του το χαμόγελο.
Γι' αυτό το χαμόγελο θα μπορούσα να αντέξω τα πάντα, να τα βάλω με τα πάντα, να δείρω τα πάντα.
Μάνα ρε, οδοστρωτήρας άμα λάχει κι όποιος τολμά ας μου τον πειράξει...
