Με λένε Στεύη και είμαι μαμά. Κι αυτό είναι το ημερολόγιό μου. Είναι οι ιστορίες της καθημερινής μου τρέλας με το μωρό στο σπίτι. Γιατί ναι, δε σας το είπα, είμαι μωρομάνα. Βοήθειά μας.
Τελικά δεν ξέρω τι είναι καλύτερο. Να κάνεις παιδί μικρή με το ρίσκο να μη ζήσεις πράγματα ή να το κάνεις στο πλήρωμα του χρόνου όταν θα είσαι έτοιμη γι' αυτό; Και θα είσαι ποτέ έτοιμη γι' αυτό;
Από τη μία, μετρώντας τον πόνο στην πλάτη μου τώρα που ο μικρός ξεπέρασε τα πέντε κιλά, λέω καλύτερα μικρή. Άλλες αντοχές βρε παιδί μου, άλλα κουράγια. Στα εικοσιφεύγα σου κατουράς στο αγκάθι που λέει η μια μου η γιαγιά. Δε λογαριάζεις τίποτα. Σηκώνεις βάρη και δεν κλατάρεις. Άλλες αντοχές.
Από την άλλη, στα τριανταφεύγα -Θεέ μου φύλαγε- την έχεις ζήσει τη ζωή σου. Βέβαια πονάς παντού από ένα σημείο και μετά αλλά τουλάχιστον έχεις να θυμάσαι. Ξέρεις, τσάρκες, εκδρομές, εξόδους τύπου παίρνω γυαλιά κλειδιά και την έκανα ή δεν παίρνω το αμάξι απόψε γιατί θα πιω. Αυτά last year. Τώρα έχει μπιμπερό και πάνες η υπόθεση.
Χθες λέγανε για φεγγαράδες και ρομάντζα. Και να τα quotes στο fb για τα φεγγάρια και να ποσταρίσματα η Αλεξίου και η Πανσέληνός της. Μόνο ο Βοσκόπουλος και το "Φεγγάρι πάνω Θεέ μου" τη γλίτωσε αλλά και σίγουρη δεν είμαι.
Διάβαζα για φεγγάρια και κοιτούσα γύρω γύρω από τις μπαλκονόπορτες. Τζίφος δε φαινόταν τίποτα. Ο μικρός έκανε το πρώτο του εμβόλιο κι εγώ από πάνω, λαμπάδα αναμμένη για τις παρενέργειες.
Άλλοτε, ανάλογα τη φάση, είτε κανόνιζα ρομαντική περαντζάδα είτε γινόμουν χώμα με Νατάσα, Μίλτο, Σωκράτη και λοιπούς έντεχνους, ζώντας το εκάστοτε δράμα μου. Σήμερα, το μόνο στρογγυλό που βλέπω, δεν έχει καμία σχέση με την προηγούμενη ζωή μου.
Οι άλλοι έξω μιλούν για φεγγάρια κι εγώ κοιτώ το φεγγάρι πρόσωπο του γιου μου.
Και δε με πειράζει που δεν είδα ό,τι οι άλλοι. Εκεί θα είναι και τον άλλο και τον παρ' άλλο μήνα. Ίδιο κι απαράλλαχτο.
Ο μικρός όμως, το θαυματάκι αυτό της ζωής μου, ολοένα αλλάζει.
Άλλοτε γκρινιάζει, άλλοτε κλαίει, άλλοτε χαμογελάει.
Κάθε φορά και με διαφορετικό τρόπο.
Κι όσο κι αν διακωμωδώ κάποιες φορές τη ζωή μου μαζί του -που όλα είναι αληθινά γεγονότα και καθόλου μυθοπλασία- δε θα άλλαζα τίποτα.
Δε θα άλλαζα καμία μοσχομυριστή του πάνα για μια ανέμελη βόλτα.
Καμιά του γκρίνια για μια εκδρομή -καλά τη γκρίνια μπορεί και να την άλλαζα, αλλά μάνα είμαι συγχωρέστε με...
Εκείνη την Τετάρτη του Δεκέμβρη, δυο μήνες ακριβώς πριν, αποχαιρέτισα όλα τα ανέμελα φεγγάρια μου.
Και υποδέχτηκα το ένα, εκείνο που έμελλε να κάνει τον κόσμο μου καθαρά φεγγαροκεντρικό.
Με τις αυπνίες του, τις γκρίνιες, τους κολικούς, τις μυρωδάτες πάνες και τις ατελείωτες πείνες...
Από τότε, κάθε ξεχωριστή μέρα κοντά του, είναι Υπερπανσέληνος...
