Σαν να χαθήκαμε στη σιωπή, σαν να μας βάρυναν τα χρόνια. Κάπου και με τα όνειρα κάτι δε μας πήγε καλά. Άλλα κάναμε, άλλα βγήκαν…
Δύσκολη υπόθεση ο γάμος ε; Αντέχεις ακόμη και αν λυγίζεις. Λούζεσαι το «μαζί» ακόμη και την ώρα που δεν αντέχεις ούτε εσένα...Πανηγυρίζεις εάν κάποια στιγμή το σπίτι αδειάσει, όπως τότε που οργισμένος έφηβος, ήταν το καλύτερό σου όταν το πεδίο έμενε άδειο. Ψάχνεις εσένα, νιώθεις πως σε χάνεις και από την άλλη είσαι εκεί για να τα ρυθμίσεις όλα. Παιδιά, σκυλιά και σύζυγο...
Όλοι κάτι θέλουν...Με τα χρόνια ξεχνάς όλα τα ρομαντικά.
Ακούω φίλες μου να λένε «μα ξέχασε πως κλείνουμε 4 μήνες;», αχ κοριτσάκι μου, εγώ εύχομαι να μην ξεχάσει να περάσει από το σούπερ μάρκετ.
Έτσι περνάνε τα χρόνια, μπερδεύτηκαν τα δάκρυα της χαράς με αυτά της αγωνίας.
Έρχονται μέρες που ψάχνεις κάτι από τότε και άλλες που ευγνωμονείς το Θεό που σου έστειλε έναν άνθρωπο να αντέχει την στριμάρα σου… Να σε δέχεται όπως είσαι! Βλέπεις πολλά τα χρόνια που σε έχει δει σε όλες τις φάσεις σου. Έμεινε. Το πείραμα, πέτυχε, έμεινες κι εσύ...
Υπομονή θέλει ο γάμος, μου έλεγε η γιαγιά μου, σεβασμό και αγάπη…
Κοίτα να δεις που και αυτή η συνταγή της γιαγιάς είναι αλάνθαστη κι επιτυχημένη, αρκεί τα υλικά να είναι καλά και αρκετά… Εκεί είναι το μυστικό.
