Με λένε Κατερίνα και σήμερα έχω γενέθλια. Γίνομαι 2 μηνών μαμά.
Ναι, πριν 2 μήνες (μα πόσο γρήγορα περνάει ο καιρός;!) γέννησα ένα υγιέστατο κοριτσάκι. Το πιο όμορφο, το πιο γλυκό πλασματάκι του κόσμου, που έφερε τη χαρά και το χαμόγελο στα χείλη μας.
Τώρα, μετά από αυτές τις 60 μέρες, μπορώ να μιλήσω για εκείνες τις ώρες του τοκετού. Για τις ώρες της αναμονής να μπω στο χειρουργείο, μιας και ήταν προγραμματισμένη καισαρική. Η μικρή ερχόταν μπαμπάτσικη και ήταν και ψηλά η σουρπουϊτσα.
Μπορώ να μιλήσω για την παρέα που ήρθε να με δει και να με περιμένει, να κάνει παρέα και τον σύζυγο που θα έσκαγε στο μεσοδιάστημα αν ήταν μόνος. Να μιλήσω για τον άντρα μου που είχε μια αγωνία σε όλο του το κορμί , αλλά κυρίως σε εκείνα τα γαλανά μάτια, που πρώτα ερωτεύτηκα και που ευχόμουν εξ αρχής (και συνεχίζω να εύχομαι) να πάρει η κόρη μας. Για το βλέμμα του που με κοιτούσε και φώναζε!
Για τον γιατρό μου, που πλέον είναι μέλος της οικογένειάς μας, που ήρθε να με καλωσορίσει.
Για τη στιγμή που ήρθε ένα γλυκύτατο και ευγενέστατο παλικάρι να με πάρει, με εκείνο το άχαρο και ψυχρό κρεβάτι (φορείο) αλλά να με πάει την πιο όμορφη βόλτα. Μια βόλτα που όταν ολοκληρωνόταν θα έπαυα να είμαι μόνο κόρη, σύζυγος και φίλη. Θα γινόμουν μητέρα. Μαμά, μανούλα.
Δε θα μιλήσω για τον πόνο, την αιμορραγία, τις μεταγγίσεις στην αίθουσα ανάνηψης, για το ότι έμπαιναν ασθενείς και φεύγανε κι εγώ είχα καταλήξει να γίνω η μασκότ της, βλέποντας τις φιάλες του αίματος βασανιστικά αργά να αδειάζουν και να σκέφτομαι τους απ’ έξω που θα έχουν σκάσει.
Θα μιλήσω για το πλασματάκι που όταν βγήκε από μέσα μου, μετρούσα τα δευτερόλεπτα για να το ακούσω. Αχ, αυτά τα δευτερόλεπτα που μου φάνηκαν αιώνας. Αχ, αυτό το κλάμα, το σπαρακτικό, βραχνό της κλάμα που με ανακούφισε αλλά ήταν και σαν να φώναζε «τι κάνω εδώ έξω; Πόσα φώτα! Τι κρύο κάνει! Καλά ήταν στην κοιλιά!»
Θα αναφερθώ στα λεπτά που πέρασαν μέχρι να μου τη φέρουν και να την ακουμπήσουν στον ώμο μου, που είδα το προσωπάκι της, που έμοιαζε να με κοιτάει μέσα στα μάτια, με τα δικά της ορθάνοιχτα και ολοστρόγγυλα ματάκια. Που αγγίξαμε τα μάγουλά μας και της έσκασα το πρώτο, από τα άπειρα φιλιά, που σκοπεύω να της δώσω.
Θα μιλήσω για την «κινηματογραφική» μου έξοδο που καθώς άνοιξαν οι πόρτες της αίθουσας και είδα έναν Στράτο (σύζυξ) με δάκρυα στα μάτια, να σκύβει κλαίγοντας γοερά πια με ανακούφιση και να με φιλάει. Να τον ρωτάω αν την είδε και να τον παίρνουν κι άλλο τα ζουμιά γνέφοντας καταφατικά.
Όμορφες στιγμές, με δυνατά συναισθήματα, που ακόμα και τώρα που τα αποτυπώνω γραπτώς, δάκρυα φέρνουν στα μάτια μου. Δάκρυα χαράς.
Η κόρη μας είναι εδώ. Είμαστε πλέον γονείς. Ένας τίτλος, φόρος τιμής.
Ένας τίτλος που κουβαλάει ένα άγχος γι’ αυτό το υπέροχο πλάσμα που εξαρτάται αποκλειστικά από εμάς αλλά και ένα άγχος μέσα από το οποίο ξέρω ότι θα γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι. Για χάρη της. Για να γίνει ευτυχισμένη, για να είναι υγιής και εν τέλει ένας καλός άνθρωπος.
Αυτό είναι για σένα, Αθηνά μου.
Σ’ αγαπώ μέχρι τον ουρανό και πίσω!
Η μαμά σου.
