Ντάμες...αιώνια θηλυκά, γεμάτα χάρη και κομψότητα. Πλάσματα ερωτικά, αέρινα, που η κάθε κίνησή τους ξεχειλίζει από γοητεία και το κάθε βήμα τους αποπνέει σιγουριά και αυτοπεποίθηση.
Όμορφα χαρακτηριστικά, βάψιμο αψεγάδιαστο, χείλη έντονα και εντυπωσιακά όλο υποσχέσεις. Χτενίσματα περίπλοκα, δέρμα αλαβάστρινο, ρούχα αστραφτερά, λάμψη και χρυσόσκονη σκορπούν στο πέρασμά τους...
Και ύστερα τα φώτα σβήνουν. Τα ρούχα βολεύονται προσεκτικά. Το μακιγιάζ αφαιρείται και πίσω από τη μάσκα ξεπροβάλει ένα απλό, όμορφο και συνάμα κουρασμένο πρόσωπο. Γιατί ακόμα και μια ντάμα δεν παύει να είναι μια γυναίκα σαν όλες τις άλλες. Εργαζόμενη, μητέρα, φίλη, ερωμένη. Μια γυναίκα γεμάτη δίψα για ζωή, αλλά και για χορό. Αγώνας η καθημερινότητα. Πρέπει να φανεί αντάξια στα αναρίθμητα καθήκοντα που έχει επωμιστεί. Σε όλα όσα ο τίτλος της γυναίκας κουβαλάει.
Κινήσεις γρήγορες, σκέψεις πολύπλοκες, όλα σε πρόγραμμα, όλα ρυθμισμένα. Μοιράζεται ανάμεσα σε υποχρεώσεις και σε ατελείωτες εξαντλητικές πρόβες, που εξασθενούν το σώμα και ταλαιπωρούν το πνεύμα. Φιλική, επικοινωνιακή, υπεύθυνη, μάχεται καθημερινά για επιβίωση. Στο διάβα των αιώνων τίποτα δεν της χαρίστηκε. Όλα με αγώνες τα κατέκτησε. Αφανής ήρωας, ήρεμη δύναμη. Πάντα εκεί... Βράχος στήριξης για τους αγαπημένους της..
Πηγή της δύναμής της η ανεξάντλητη, αστείρευτη αγάπη για τους δικούς της ανθρώπους. Φροντίδα και στοργή δοσμένη απλόχερα, μέσα από ένα γλυκό λόγο, ένα ζεστό πιάτο φαΐ. Το σπίτι της γεμάτο θαλπωρή και ζεστασιά. Μια ορθάνοιχτη αγκαλιά, σαν φωλιά για εκείνους που πονούν. Το χάδι της απαλό, γιατρεύει κάθε πληγή, δυνατή μέσα στις αδυναμίες της, γεμάτη αντιφάσεις, παρασυρμένη για πάντα από το συναίσθημα, νικημένη από το πρόσταγμα της καρδιάς της, φλερτάρει με τη λογική, μα διαρκώς της γλιστρά.
Εύθραυστη και ευάλωτη από τη μια, σκληρή και ατσάλινη από την άλλη.
Γεμάτη από όνειρα μισά, τσακισμένα και ανεκπλήρωτα. Καρδιά ραγισμένη και χιλιοκολλημένη.
Είναι μαθημένη να δίνει χωρίς να ζητά. Ξέρει να προσφέρει δίχως ανταλλάγματα. Θυσία αιώνια στον βωμό της αγάπης.
Διεκδικεί παλεύει, έχει κερδίσει την ισότητα και απαιτεί τον σεβασμό, την αναγνώριση τις ίσες ευκαιρίες. Είναι ίδια, αλλά όχι όμοια. Έχει ανάγκη από το ρομαντικό παραμύθι. Έχει γεννηθεί για να ξεχωρίζει. Ξέρει όμως και να υποχωρεί, γιατί ότι και αν λένε, γνωρίζει πολύ καλά ότι δεν έχει πάντα δίκιο. Λίγες στιγμές ηρεμίας αποζητά, για σκέψη ανασυγκρότηση, περισυλλογή. Να βρει τον τρόπο να ξαναγεννηθεί από τις στάχτες της, να ξεπεράσει και πάλι τα όριά της, παλεύοντας τα «θέλω» και τα «πρέπει», πλασμένη να πονά και να γεννά ζωή και ελπίδα.
Χρόνια πολλά λοιπόν, σε όλες εκείνες τις γυναίκες-ντάμες που στο χορό της ζωής τους, χαράζουν με τα τακούνια τους, τον δικό τους μοναδικό δρόμο, αναγνωρίζοντας όμως ότι θα πρέπει να αφεθούν στην αγκαλιά του καβαλιέρου τους, με απόλυτη εμπιστοσύνη και αγάπη για να τις οδηγήσουν στον δρόμο της απόλυτης ευτυχίας...
