Την ωραιότητα… ναι!
Τη μου, τη σου, την του, όλων μας.
Ο καθένας από μας την κρύβει ή τη δείχνει αυτή την πτυχή του.
Μα έχει γίνει τόσο σπάνια αυτή η λέξη και αυτά τα άτομα που την αντιπροσωπεύουν και μόνο στο άκουσμά της, συγκινούμαι.
Ανατριχιάζω, ναι! Έχει τέτοιο απίστευτο μεγαλείο αυτή, που στολίζει ό,τι υπάρχει δίπλα της.
Ξέρεις και ο πιο «αόρατος» άνθρωπος έχει αυτό που μόνο μάτια δε χρειάζονται για το δουν.
Ξέρεις με κουράζει να απολογούμαι, όπως με κουράζει να καταδικάζω την όποια ωραιότητα των πάντων.
Απλά απόλαυσε την αρμονία αυτής της ομορφιάς και άφησε την ασχήμια πίσω για μια φορά… και πίστεψέ με θα σου γίνει συνήθεια.
Υ.Γ.
Τώρα το να την ακούω (τροπάριο στον Ακάθιστο ύμνο) και να τη φαντάζομαι με τη φωνή σου, άλλη υπόθεση…
Νομίζω πάντα θα ηχεί στα αυτιά μου ο ήχος της δικής σου ψαλμωδίας.
Αφιερωμένο σε σένα εκεί ψηλά!
