Από προχτές συγκλονισμένη -όπως κι όλο το Πανελλήνιο- προσπαθώ να συντάξω τις σκέψεις μου και να διαχειριστώ το τραγικό γεγονός με τη μάνα που έβαλε τέλος στη ζωή της, πηδώντας από τον πέμπτο, αφού πρώτα πέταξε στο κενό το τετράχρονο κοριτσάκι της.
Μια μάνα και ένα παιδί. Μια αυτόχειρας, αλλά ταυτόχρονα και μια παιδοκτόνος στο ίδιο σώμα. Οι σκέψεις κουβάρι, αρνούνται να συμμορφωθούν και να με κάνουν να αποδεχτώ πως τίποτα δε στάθηκε ικανό να τη μεταπείσει...
Προσπαθώ να μπω στη θέση αυτής της γυναίκας. Μέσα στο κεφάλι της! Στο μπερδεμένο μυαλό της! Στη ψυχολογική της κατάπτωση!
Τη σκέφτομαι να κοιτά στα μάτια το παιδί της και αδυνατώ να πιστέψω πως δεν μπόρεσαν να τη συνεφέρουν ούτε τα ουρλιαχτά του, ούτε ο τρόμος στα μάτια του…
Δεν το διανοούμαι πως τίποτα δε στάθηκε ικανό ν’ αλλάξει την απόφασή της … Ούτε καν οι ικεσίες του ότι θέλει τον μπαμπά του.
Πώς μπορεί να υπερίσχυσε το κακό μέσα της;
Τι ήταν αυτό που κάλυψε κάθε συναίσθημα και την άδειασε τόσο, ώστε –ίσως- να θεώρησε λύτρωση μια τέτοια πράξη; Τι άρρωστο παίχτηκε μέσα στο μυαλό της, που τίποτα δεν μπόρεσε να τη μεταπείσει;
Με τι καρδιά άφησε το χεράκι του παιδιού της και μέσα στην παράνοια της στιγμής, δεν έπεσε καν μαζί του; Πώς το άντεξε; Αδιανόητο!
Για κάποιον λόγο που τον πήρε μαζί της, είχε αποφασίσει να του πάρει πίσω τη ζωή που η ίδια του είχε χαρίσει… Και δεν άφησε τίποτα να μπει εμπόδιο σ’ αυτό!
Ο τραγικός επίλογος προμελετημένος σε όλα! Τα ρεπορτάζ λένε πως κλείδωσε πριν κι έβαλε και σύρτη. Για να μην προλάβει κανείς…
Σε ελάχιστα λεπτά κατάφερε και νίκησε δυο βασικά ένστικτα. Το μητρικό και της επιβίωσης. Όχι όμως και το σαλτάρισμα στο μυαλό της...
Αν είχε ζητήσει βοήθεια, ίσως όλα να ήταν αλλιώς...
Προσπαθώ να μπω στη θέση του παιδιού. Φαντάζομαι τον τρόμο που θα ένιωθε τις στιγμές που τα χέρια της ίδιας της μαμάς του το κρατούσαν κρεμασμένο στο κενό … Την απελπισία του που η μαμά του δε λύγιζε στα ουρλιαχτά του ώστε να το τραβήξει στην αγκαλιά της …
Γιατί να το κάνει αυτό η μαμά του; Τι της έκανε και το τιμωρεί έτσι;
Και γιατί δεν έρχεται ο μπαμπάς του να το προστατεύσει και να το σώσει αυτός;
Και όταν η μαμά του άφησε το χέρι του πόσο πολύ να φοβήθηκε η ψυχούλα του όταν έπεφτε μόνο κι αβοήθητο στο κενό, προδομένο από την πιο ανιδιοτελή αγάπη;
Προσπαθώ να μπω στη θέση του τραγικού πατέρα. Του τρίτου θύματος της τραγωδίας, που την ώρα που παιζόταν η δραματική πράξη της, προσπαθούσε να μπει στο σπίτι του και να προλάβει το κακό, ενώ άκουγε τα ουρλιαχτά του παιδιού του που τον φώναζε...
«Γιατί» που θα μείνουν αναπάντητα για πάντα, θα βασανίζουν το μυαλό του και θα στοιχειώνουν τη ζωή του. Και πόνος πολύς και οδύνη στα σωθικά. Και τύψεις.
Τι έκανε λάθος; Γιατί δεν κατάλαβε ότι κάτι δεν πήγαινε καλά; Γιατί δεν πρόλαβε το κακό; Μπορούσε άραγε να το αποτρέψει;
Κι ύστερα, απόγνωση, θυμός, οργή! Και μια ζωή καταδικασμένη σε θλίψη και τύψεις…
Προσπαθώ να μπω στη θέση των γειτόνων. Το κλάμα του παιδιού και οι φωνές του θα στοιχειώνουν τη γειτονιά. Ερωτηματικά πολλά, μα χωρίς ουσία και νόημα πια.
Είχε ψυχολογικό πρόβλημα η μάνα; Χρειαζόταν βοήθεια; Κανείς δεν είχε καταλάβει τίποτα; Γιατί έγινε το κακό; Θα μπορούσε να είχε αποφευχθεί;
Δυστυχώς η τραγική πράξη της γυναίκας αυτής, είναι η απάντηση σε όλα!
Προσπαθώ να μπω και στη θέση της κοινωνίας. Της κοινωνίας που κρίνει και δικάζει εκ των υστέρων με μεγάλη ευκολία. Που δεν μπορεί να αντιληφθεί τους κινδύνους που εγκυμονούν, όταν δε γιατρεύεται μια άρρωστη ψυχή. Της κοινωνίας που αδυνατεί να ερμηνεύσει τα κίνητρα και θυμώνει! Που δεν ξέρει ή δεν μπορεί ν’ αναγνωρίζει νόσους πίσω από κενά βλέμματα και περίεργες συμπεριφορές ή κι αν τα αναγνωρίζει δε θέλει να εμπλακεί…
Η πράξη αυτής της γυναίκας λέει ξεκάθαρα κάτι. Λέει πως υπήρχε κάποιο «πρόβλημα» που δεν αντιμετωπίστηκε…
Ένα «πρόβλημα» που έγινε αντιληπτό με τον πιο φρικιαστικό τρόπο και αφού γράφτηκε ο πιο τραγικός επίλογος…Τίποτα στη συμπεριφορά της δεν προμήνυε την τραγική πράξη της, λένε όλοι οι δικοί της, αλλά μου φαίνεται αδιανόητο πως πας στο μπαλκόνι και πετάς το παιδί σου από τη μια στιγμή στην άλλη...
Και μετά σκέφτομαι όλους εμάς. Και την ευθύνη που μπορεί να έχουμε ως άτομα και ως κοινωνία απέναντι σε τέτοια γεγονότα.
Άραγε δεν έχουν υπάρξει φορές που όλοι μπορεί να έχουμε εθελοτυφλήσει σε αντίστοιχα «προβλήματα» κοντινών μας ανθρώπων, ακόμη και της οικογενείας μας, ή σε γεγονότα που έπεσαν στην αντίληψή μας και έκρυβαν προβληματικές καταστάσεις και αρρωστημένες συμπεριφορές;
Πότε όμως, πρέπει να νιώθουμε, πότε να αποδεχόμαστε, πότε να κατανοούμε, πότε να αγκαλιάζουμε και πότε να συμπαραστεκόμαστε ουσιαστικά και με δραστικά μέτρα;
Μάλλον αρχικά, θα πρέπει να βγάλουμε το «πότε» και το ερωτηματικό και ν’ αφουγκραζόμαστε με περισσότερη ευαισθησία αλλά κι ευθύνη τον διπλανό μας.
Σημασία έχει να μπορέσουμε να αντιληφθούμε το «πρόβλημα» όταν υπάρχει και να σταθούμε με αξιοπρέπεια, σεβασμό και ουσιαστική συμπαράσταση στους ανθρώπους που αντιμετωπίζουν τέτοιες δυσκολίες. Χωρίς ταμπού και προκαταλήψεις. Κι απ' το να γράφονται τραγωδίες, καλύτερα να γράφονται συνταγές...
Ας το εμπεδώσουμε! Άβυσσος η ψυχή... μα όταν αρρωστήσει, χρειάζεται βοήθεια για να γιατρευτεί. Πριν να είναι αργά.
