Το ανεκπλήρωτο.
Πόσα τραγούδια μα και ποιήματα γράφτηκαν γι΄ αυτό.
Πόσα ταξίδια κάναμε με το μυαλό και πόσα σχέδια, ψάχνοντας τρόπους να το αποκτήσουμε.
Πόσα όνειρα με μάτια κλειστά μα και ανοιχτά, γι αυτό το ανεκπλήρωτο.
Πόσο πολύ νομίσαμε ότι ερωτευτήκαμε αυτό που δεν μπορέσαμε ποτέ να εξηγήσουμε.
Αναπάντητες κλήσεις, μα και αναπάντητες ερωτήσεις να βασανίζουν το μυαλό μας.
Ένα ατέλειωτο «γιατί» στην αρχή και αμέτρητα στη συνέχεια.
Τι έφταιξε;
Ήταν οι συνθήκες ή εμείς;
Έφταιξε ο άλλος;
Δεν μπορέσαμε ή δεν θελήσαμε αρκετά;
Δώσαμε περισσότερα ή λιγότερα από όσα έπρεπε;
Και εκεί που βασανίσαμε το μυαλό και κουράσαμε τις καταστάσεις, καταλήξαμε στο πιο κλισέ, μα και παράλληλα βολικό αίτιο για να κοιμόμαστε ήσυχοι.
Έφταιγε ο φόβος και η δειλία του άλλου.
Δεν είναι ότι δεν ήθελε, είναι ότι δεν μπορούσε.
Είναι ότι φοβόταν να δεθεί, γιατί ένιωθε πολλά.
Φοβόταν τους ανθρώπους, μα και τις σχέσεις.
Και έτσι ικανοποιήσαμε τα διψασμένα μας «γιατί», αλλά μπήκαμε στον επόμενο φαύλο κύκλο και πέσαμε στην πιο βαθιά και ατέρμονη παγίδα: Να κουβαλάμε ένα αιώνιο απωθημένο.
Και από τότε, κάθε δύσκολη στιγμή, κάθε ξημέρωμα Σαββάτου και απόγευμα Κυριακής, ερχόταν αυτό το απωθημένο να μας κρατάει συντροφιά και να μας θυμίζει ότι χάσαμε τον μεγάλο έρωτα.
Ευτυχώς όμως, πάντα έρχεται ένα κλικ.
Τόσο δυνατό που σου τρυπάει το μυαλό.
Τόσο δυνατό που δεν μπορείς να αγνοήσεις.
Ένα κλικ που σου θυμίζει ποιος είσαι και τι αξίζεις.
Και αξίζεις τελικά, αυτό που πραγματικά θέλεις και σε θέλει.
Είναι ένας έρωτας απτός, αυτό το κλικ.
Ένας έρωτας απλός.
Που δεν βρίσκει καταφύγιο σε φιλοσοφημένα λόγια και αδειανές πράξεις, γιατί δεν το έχει ανάγκη.
Έρχεται στη ζωή σου αβίαστα και φυσιολογικά.
Τον γεύεσαι, τον αγγίζεις, τον απολαμβάνεις.
Ένας έρωτας αμοιβαίος.
Χωρίς φόβους, άσχημες συνθήκες, ζυγίσματα στα υπέρ και τα κατά.
Ο εαυτός σου είναι όμορφος και ιδιαίτερος τώρα πια.
Χωρίς αναλύσεις, χωρίς μονολόγους, χωρίς χαμένους χρόνους.
Και είναι οι στιγμές που σε δένουν, οι διαφωνίες και οι συμφιλιώσεις, τα αγγίγματα, τα βλέμματα και όχι τα ποιήματα και τα μεγάλα λόγια. Είναι ο χρόνος που περνάτε μαζί και η έντασή του.
Είναι αυτό που νιώθετε και αυτό που εκφράζετε ο ένας στον άλλον, που καλείται έρωτας.
Και δεν τελειώνει έτσι ξαφνικά.
Γιατί ο πραγματικός έρωτας δεν είναι ανεκπλήρωτος.
Απλά συμβαίνει.
Σε ένα χώρο μαγικό που δεν έχει μέρος για
φαντασιώσεις, μα μόνο πράξεις.
Αληθινές και ανεξίτηλες.
