Η Μαρία Ξένου γεννήθηκε το 1991 στην Αθήνα και στα 18 της χρόνια αποφάσισε να ασχοληθεί με το θέατρο ξεκινώντας σπουδές στο Θέατρο των Αλλαγών.
Η Μαρία Τσομπανάκου γεννημένη στο Λουτράκι Κορινθίας και έχοντας εμμονή με το θέατρο άρχισε από το 2013 να σπουδάζει στο Ν.Ε.Θ του Γιώργου Αρμένη.
Η κοινή τους αγάπη για τον χώρο αυτό, τις οδήγησε στην απόφαση να ιδρύσουν τη ομάδα EX ANIMA μαζί με την Βασιλική Κούλη. Φέτος βρίσκονται στο σανίδι του θεάτρου Άβατον, όπου η Μαρία Τσομπανάκου σκηνοθετεί το LEOPOLD ή κόβοντας τα δάχτυλα του κοινού, του Θανάση Τριαρίδη.
Η Μαρία Ξένου αποδίδει με το κατάλληλο πάθος, το έντονο και αφυπνιστικό κείμενο του έργου, το οποίο πραγματεύεται ένα από τα μεγαλύτερα εγκλήματα της ευρωπαϊκής αποικιοκρατίας στην Αφρικανική Ήπειρο, εξαιτίας του οποίου ο Λεοπόλδος ο Β΄ ονομάστηκε «σφαγέας του Κονγκό». Δυστυχώς χάρις αυτόν εμείς απολαμβάνουμε τις ανέσεις που μας προσφέρει το καουτσούκ στη ζωή μας. Ανέσεις με θεμέλια λουσμένα στο αίμα.
1.Ο Λεοπόλδος Β’ του Βελγίου βασάνισε και σκότωσε 12 έως 20 εκατομμύρια για λόγους μη παραγωγικότητας. Θεωρείτε ότι στις μέρες μας γίνεται κάτι παρεμφερές στον εργασιακό τομέα χωρίς όμως να χύνεται αίμα;
Μαρία Ξένου: Αυτό έλειπε να χύνεται και αίμα. Φυσικά και γίνεται, δουλεύουμε πολύ παραπάνω από το κανονικό σε συνθήκες καθόλου βιώσιμες, για κάποια λεφτά τα οποία δεν μπορούν καν να καλύψουν τις βασικές μας ανάγκες. Σίγουρα δεν μπορεί να συγκριθεί κάτι τέτοιο με μία τόσο αιματοβαμμένη στιγμή της ιστορίας, όμως μπορεί να συγκριθεί στην ταπείνωση και στην εξαθλίωση που βιώνουμε.
Μαρία Τσομπανάκου: Αν θέλουμε να μιλήσουμε για τις συνθήκες εργασίας στον δυτικό κόσμο, ναι δε χύνεται αίμα, αλλά αντίστοιχα με αυτό υπάρχει συναισθηματική και ψυχική εκμετάλλευση. Εάν κοιτάξουμε όμως δίπλα μας, για παράδειγμα στην Κίνα θα δούμε πως δυστυχώς τα πράγματα δεν έχουν αλλάξει και πολύ, ο κόσμος πεθαίνει κυριολεκτικά για ένα κομμάτι ψωμί και τα παιδιά όχι απλώς εργάζονται αλλά και σε άθλιες συνθήκες. Οπότε δεν μπορεί παρά να μας αφορά άμεσα αυτό το έργο και να είναι μια γροθιά στο στομάχι μας.
2. Θα κόβατε όντως το δάκτυλό σας στο όνομα της δικαιοσύνης ή για κάποιον άλλο ιερό σκοπό;
Μ.Ξ: Θα έκανα πολλά για τη δικαιοσύνη, αλλά δε θεωρώ πως ο ακρωτηριασμός μπορεί να τη φέρει. Η δικαιοσύνη πρέπει να υπάρχει έτσι και αλλιώς, δεν καταλαβαίνω γιατί πρέπει να χάσω κάτι για κάτι που θα έπρεπε να έχουμε ως δεδομένο ;
Μ.Τ: Θα ήθελα να μπορώ να κάνω οτιδήποτε θα βοηθούσε την ανθρωπότητα, αλλά αυτό απαιτεί γνώση, αγάπη και ψυχική δύναμη. Πράγματα τα οποία δεν ανθίζουν στη σημερινή κοινωνία και που θα πρέπει να τα καλλιεργήσεις μόνος και ενάντια σε όλο αυτό το σύστημα που σε θέλει έρμαιο των «αναγκών και του «εγώ» σου. Εύχομαι να τα καταφέρω..
3. Ποια η διαφορά ανάμεσα σε αυτόν που ανέχεται να συμβαίνει ένα έγκλημα από το οποίο έχει όφελος και ανέσεις και σε αυτόν που το διαπράττει;
Μ.Ξ: Κατά την προσωπική μου άποψη, αυτός που εκμεταλλεύεται την πράξη που διενεργεί ο θύτης, θεωρώ πως είναι χειρότερος. Για εμένα, αυτός που διαπράττει το έγκλημα πολλές φορές θα μπορούσε να έχει ελαφρυντικά, είτε επειδή είναι σε άμυνα, είτε επειδή έχει ξεπεράσει τα όριά του. Δεν δικαιολογώ τους θύτες σε καμία περίπτωση, απλώς θεωρώ πως αυτός που έχει την απανθρωπιά να επωφεληθεί από κάτι αποτρόπαιο σε βάρος θυμάτων είναι ο χειρότερος στην ιστορία αυτή.
Μ.Τ: Ότι δεν το διέπραξε, αυτό και μόνο. Και θα πρέπει πραγματικά να αντιληφθούμε πόσο ένοχοι είμαστε για όλα αυτά που συμβαίνουν και πόσο λάθος είναι η αντίληψη ότι εάν δεν ασχοληθώ δεν θα μου συμβεί. Αυτό θα γίνει μόνο όταν διαπιστώσει ο άνθρωπος πόση δύναμη έχει μόνος και πόσα θαύματα μπορεί να φτιάξει με άλλους μαζί.
4. Εσείς αν επιλέγατε να εκθέσετε πράξεις άλλου προσώπου της ιστορίας ποιο θα ήταν αυτό ;
Μ.Ξ: Θα ήθελα να μιλήσω για τον Κιμ Γιονγκ Ουν, τον ηγέτη της Βόρειας Κορέας μιας και πρόσφατα έπεσα πάνω σε δηλώσεις του οι οποίες είναι άκρως εριστικές, όπως και αυτή που είχε κάνει παλιότερα κατά των ΗΠΑ. Πιο συγκεκριμένα είπε : «Ολόκληρες οι ΗΠΑ είναι εντός της εμβέλειας των πυρηνικών όπλων μας κι ένα κουμπί βρίσκεται πάντα πάνω στο γραφείο μου. Αυτό είναι η πραγματικότητα, δεν είναι απειλή». Στο άκουσμα λοιπόν, αυτών των δηλώσεων με πιάνει μία θλίψη, σκεφτόμενη ότι τόσο απλά θα μπορούσε να ξαναγίνει ότι έγινε στο Ναγκασάκι ή στην Χιροσίμα.
Μ.Τ: Του Ερνέστο Γκεβάρα και οποιουδήποτε άλλου αγάπησε έτσι άνευ όρων τον άνθρωπο και αγωνίστηκε γι' αυτόν. Η δύναμη αυτών των ανθρώπων πάντοτε με συγκινεί και μου δίνει τη δυνατότητα να σκεφτώ τι κάνω εγώ και προς τα που κοιτάω.
5.Μαρία Ξένου. Πόσο δύσκολη είναι η εναλλαγή διαθέσεων πάνω στην σκηνή και η αλληλεπίδραση με το κοινό;
Κάθε ρόλος αποτελεί για τον ηθοποιό μια έκπληξη. Για να συναντηθείς μαζί του, ανακαλύπτεις πάνω στη σκηνή αλήθειες που είτε τις απωθούσες, είτε δεν ήξερες πως τις έχεις. Αυτή η διαδικασία μπορεί να είναι επώδυνη, μπορεί να είναι και απελευθερωτική. Χάρη στο θέατρο, ο ηθοποιός μπορεί να ανακαλύψει και να δείξει άγνωστες πτυχές του χαρακτήρα του. Αυτό τον εμπλουτίζει, τον απελευθερώνει, τον διασκεδάζει, τον ευχαριστεί. Πιστεύω ότι οι ηθοποιοί, κατά βάση στη ζωή τους, είναι δειλοί. Ή ντροπαλοί. Και γι’ αυτό μ’ αρέσουν και οι ρόλοι που έχουν δύναμη, εξουσία, θυμό, γιατί όλα αυτά στην προσωπική μου ζωή τα πνίγω, όπως είναι η Λ που υποδύομαι και έχει μεγάλη εναλλαγή διαθέσεων, γιατί θέλει να δείξει πως όλα πάνε καλά, ενώ στην πραγματικότητα τίποτα τέτοιο δεν συμβαίνει. Με δυσκόλεψε και προσπάθησα να βρω υλικό μέσα από ταινίες και να την πλησιάσω όσο πιο τρυφερά μπορώ, για να την καταλάβω και να μπορέσω να την προσεγγίσω. Η αλληλεπίδραση με το κοινό είναι κάτι που με έχει δυσκολέψει και για αυτό έχει αρχίσει να μου αρέσει πολύ, σπάει ο τέταρτος τοίχος και ο κόσμος είναι ελεύθερος να μιλήσει σε ερωτήσεις που τίθενται και οι απαντήσεις τους κάθε Σάββατο φτιάχνουν μια διαφορετική παράσταση που σαν αποτέλεσμα είναι το λιγότερο γοητευτική.
6.Μαρία Τσομπανάκου. Είναι ένα σενάριο με βαθύ νόημα. Η μεταφορά του επί σκηνής πού σας δυσκόλεψε και πού όχι;
Όταν διάβασα για πρώτη φορά το έργο, έπιασα τον εαυτό μου να συμφωνεί σχεδόν σε κάθε λέξη, οπότε η απόφαση να ανεβάσουμε αυτό το έργο, ήταν μια από τις πιο βέβαιες αποφάσεις που έχω πάρει. Όσον αφορά τις διαδικασίες των προβών, ήταν φυσικά δύσκολο να ζωντανέψουμε έναν τόσο ακραίο ρόλο και να ερχόμαστε σε καθημερινή τριβή με όλα αυτά τα εγκλήματα, αλλά ο σκοπός μας ήταν ένας και έτσι το ταξίδι αν και δύσκολο ήταν και συνεχίζει να είναι γεμάτο χαρά και δημιουργία.
7. Τι θέλετε να πετύχετε μέσω του έργου;
Μ. Ξ: Η παράσταση αυτή είναι μια κραυγή και δεν είναι μόνο για τα εκατομμύρια Θύματα του Κονγκό. Η παράσταση αυτή είναι αφιερωμένη σε όσους χάθηκαν σε ξένα χέρια, σε όσους πέθαναν περιμένοντας, σε όσους βιάζονται καθημερινά ψυχολογικά και σωματικά, σε όλους τους ανθρώπους που κρίνονται λόγω χρώματος, σε όλους τους ανθρώπους που πέθαναν για τα λεφτά επειδή κάποιος τους αντιμετώπισε σαν νούμερα και όχι σαν ανθρώπινες ψυχές, για όλα τα χέρια που έψαχναν τα χέρια των γονιών τους μάταια. Συγγνώμη φταίω εγώ και όλοι μας. Θα ήθελα να περάσουν λίγα λεπτά μέχρι να σηκωθεί από τη θέση του και βγαίνοντας από την αίθουσα να έχει συμβεί στον θεατή κάτι που να μην έχει καταλάβει και στον πρώτο περαστικό που θα δει να του πει : πήγαινε να δεις αυτή την παράσταση.
Μ.Τ: Αυτό που θέλουμε μέσα από το θέατρο γενικά είναι να προβληματιστούμε και να προβληματίσουμε. Για εμένα το θέατρο υπάρχει για να φωτίζει μια στιγμή ζωής ακραία και έντεχνα για να μπορεί ο άνθρωπος να έχει τροφή για σκέψη. Αυτό θα θέλαμε να πετύχουμε και με αυτήν τη δουλειά, έστω και σε έναν θεατή να συμβεί θα έχουμε εκπληρώσει το σκοπό μας.
8. Με τι συναισθήματα- σκέψεις θέλετε να φεύγει το κοινό ;
Μ. Ξ: Τι μπορώ να κάνω εγώ για να αλλάξει ο κόσμος; Από το να σταματήσω να πετάω την τσίχλα μου κάτω λες και η γη μου ανήκει ξεκινάει η αλλαγή, ένα βήμα την φορά. Να σταματήσουμε να είμαστε θεατές των γεγονότων, να αντιδράμε σε οτιδήποτε δυσάρεστο γίνεται γύρω μας, δολοφόνοι δεν είναι μόνο αυτοί που έκαναν την επίθεση, δολοφόνοι είναι και όλοι οι άλλοι που παρακολουθούν ένα συμβάν αμέτοχοι και απαθείς. Η απάθεια είναι συνενοχή, η αδιαφορία είναι ηθική αυτουργία στο έγκλημα. Επίσης σεβασμός σε όποιον είναι διαφορετικός από εμένα λόγω χρώματος, ύψους , κιλών , επαγγέλματος, δεν κοιτάμε κανέναν άνθρωπο από πάνω προς τα κάτω επειδή θεωρούμε πως είμαστε καλύτεροι από αυτόν, μόνο αν θέλουμε να τον σηκώσουμε. Από τύχη δε γεννήθηκα στην Συρία ή στο Κονγκό να ζήσω όλα αυτά. Μόνο ευγνωμοσύνη.
Μ.Τ: Ο κάθε άνθρωπος θα φύγει διαφορετικά από το θέατρο άλλος εκνευρισμένος και άλλος συγκινημένος το ζήτημα είναι να έχει μετακινηθεί κάτι μέσα του, να έχει ακουστεί αυτή η ιστορία και να ξέρει πλέον.
