Εσύ έχεις γνωρίσει ανθρώπους ξωτικά;
Είναι κρυμμένοι ανάμεσά μας, χωρίς μυτερά αυτάκια και καπέλα κόκκινα.
Όταν τους δεις να περπατούν, θα ΄χουν μια ασάφεια στο βάδισμα, στην κίνηση, σαν να αγγίζουν ελαφρά τη γη. Το χαμόγελό τους εγκάρδιο, το βλέμμα τους ζεστό, καλοσυνάτο και απύθμενο ! Τα χέρια τους ασταθή σαν να ΄ ναι μαριονέτες, μα σταθερά όταν σε αγκαλιάζουν. Η φωνή τους έχει τη μυρωδιά υγρού δάσους και τον ήχο ψιθυρίσματος πουλιών, πριν κοιμηθούν κουρνιάζοντας στα δέντρα.
Πώς θα τους ξεχωρίσεις;
Δεν έχουν στεγανά στη σκέψη, στην έκφραση, στο κορμί.
Μιλούν μια άγνωστη γλώσσα πια. Ακατανόητη. Κοιτούν στα μάτια όταν μιλούν και τα κατεβάζουν μόνο σαν ξεφεύγει κάποιο δάκρυ.
Δε ντρέπονται να πουν αλήθειες. Δεν φοβούνται να υποστηρίξουν τα πιστεύω τους και ας γίνονται αντιπαθείς.
Τους αρέσει να παίζουν, να χαίρονται και να ξεσπούν στα γέλια, σαν μικρά παιδιά.
Βλέπουν το φως στους άλλους, γιατί είναι οι ίδιοι φως. Ίσως δεν το γνωρίζουν οι ίδιοι, μα συναντώντας τους, θα το νιώσεις. Θα το νιώσεις από την άνοιξη που θα ξυπνήσουν μέσα σου.
Είναι γεμάτοι θαλπωρή, γλυκιά, ανθρώπινη, σαν την μήτρα της μητέρας μας.
Μπορεί , τίποτα να μην έχουν και να 'χουν τα πάντα!
Αυτά που μεγαλώνοντας ξεχάσαμε και θάψαμε, μαζί με τα παραμύθια που χλευάσαμε.
Ταξιδεύουν ανάμεσά μας, ψάχνοντας για νεράιδες… Βλέπεις, αυτοί ακόμα πιστεύουν!
