Οι άνθρωποι δε φεύγουν μόνο από δίπλα σου, φεύγουν κι από μέσα σου. Αυτός είναι ο πιο λυτρωτικός τρόπος να τους αποχαιρετήσεις. Ο πρώτος τρόπος πονάει. Ο δεύτερος λυτρώνει. Ο πρώτος τρόπος τραυματίζει, ο δεύτερος γιατρεύει!
Έλα, ας μιλήσουμε ειλικρινά εσύ κι εγώ… Πόσες φορές δεν έχει φωνάξει ο εγωισμός σου ότι δε σε νοιάζει, ενώ στην πραγματικότητα σε ένοιαζε και σε έκοφτε; Και πόσες φορές δεν προσπάθησες να ζήσεις με την απόφαση που πήρε κάποιος άλλος για σένα; Πόσες φορές δεν ευχήθηκες «Θεέ μου κάνε με να μην αισθάνομαι» και φυσικά οι ευχές σου δεν εισακούστηκαν εκείνη τη στιγμή; Πόσες φορές δεν είπες «δε με νοιάζει», αλλά ενδόμυχα θύμωνες που εκείνος μπορούσε να συνεχίσει παρακάτω ενώ εσύ θρηνούσες ακόμα; Πόσες φορές δεν σκέφτηκες: «Μα καλά! Δε νοιάζεται καθόλου που με έβγαλε από τη ζωή του; Που δε θα ξανά μιλήσουμε ποτέ; Πόσες νύχτες δε σε βρήκαν να κλαις κοιτάζοντας φωτογραφίες και αναπολώντας στιγμές; Που τα αμέτρητα ΓΙΑΤΙ φτάνουν στο λαιμό σου και σε πνίγουν;
ΣΚΕΨΟΥ ΤΩΡΑ, ΟΛΕΣ ΑΥΤΕΣ ΟΙ ΣΚΕΨΕΙΣ, ΑΠΛΑ ΝΑ ΜΗΝ ΥΠΗΡΧΑΝ!!!
Να μη σου προκαλούσε κανένα συναίσθημα είτε είναι, είτε δεν είναι στη ζωή σου. Σκέψου, ή μάλλον νιώσε το βαθμό της ικανοποίησης του να εμφανίζεται μπροστά σου και να μην έχει καμία δύναμη επάνω σου! Να μη σε πισωγυρίζει, ή να μη κάνει την καρδιά σου να χτυπά με εκατόν πενήντα παλμούς το λεπτό! Ξέρω ότι θα αντάλλαζες πολλά από τα υπάρχοντά σου προκειμένου να σταματήσει αυτό το βασανιστήριο μέσα σου, για να πάψει να σε διαλύει το κάθε σενάριο που δημιουργείς και ζωντανεύει και σε τρώει.
Υπάρχει τρόπος φίλη μου. Απαιτεί μεγαλοψυχία αλλά λυτρώνει. Αρχικά, χρειάζεται να τον συγχωρήσεις και έπειτα να πεις στον εαυτό σου «Έφτασε η στιγμή να πάμε παρακάτω!» Να τον συγχωρήσεις ακόμα και αν σε αδίκησε ναι, ακόμα κι αν σου έκανε κακό. Δε χρειάζεται να μάθει την πράξη σου αυτή αν δε θες, εννοώ να τον συγχωρήσεις μέσα σου. Για σένα, όχι για εκείνον. Προσπάθησε να κατανοήσεις ότι ο καθένας από εμάς έχει διαφορετικά βιώματα, τρόπο σκέψης και αντιμετώπισης των καταστάσεων. Ο κάθε ένας από εμάς βασανίζεται από τους δικούς του δαίμονες. Να σκεφτείς με καλοσύνη και να μη ξεχνάς ότι όλοι μας υποφέρουμε από φοβίες και βιώματα που παρακινούν τη ζωή μας. Κατά κάποιον τρόπο λοιπόν, δεν φταίει που υπήρξε άδικος, γιατί έτσι έμαθε να είναι…
Αν λοιπόν φτάσεις στο σημείο να τον κατανοήσεις, τότε θα μπορέσεις και να προχωρήσεις. Έχε λοιπόν στο μυαλό σου αυτό: Έχεις ξεπεράσει κάποιον, ΜΟΝΟ όταν σταματάς να τον σκέφτεσαι. Όταν δεν περνάει από το μυαλό σου. Όταν δεν έχεις πια γι’ αυτόν κανένα συναίσθημα, ούτε καλό, αλλά προπαντός ούτε κακό!
