Ερρίκος ΣΤ’, Ναπολέων Βοναπάρτης, Σαρλ Ντε Γκολ, Ζωρζ Πομπιντού, Φρανσουά Μιτεράν. Μόνο από τους λίγους βασιλιάδες, αυτοκράτορες , στρατηγούς και πρωθυπουργούς, που συνδέουν την ύπαρξή τους με την Notre-Dane de Paris.
Ο Πάπας Αλέξανδρος Γ’ και ο Βασιλεύς Λουδοβίκος Ζ’ της Γαλλίας, τοποθετούν το 1163 τον θεμέλιο λίθο για την ανέγερση ενός από τους σημαντικότερους , αρχιτεκτονικά και πολιτιστικά, μητροπολιτικούς ρωμαιοκαθολικούς ναούς του Παρισιού, στη νησίδα Ιλ ντε λα Σιτέ του ποταμού Σηκουάνα. Γοτθικού αρχιτεκτονικού ρυθμού, αποτελεί για αιώνες από τα πλέον κοσμοϊστορικά παγκοσμίους φήμης αξιοθέατα της Ευρώπης.
Το 1699 με πρόφαση την επισκευή του ναού, η Παναγία των Παρισίων βρίσκεται θύμα καταστροφών. Επίσης κατά τη Γαλλική Επανάσταση, πολλά αγάλματα αποκεφαλίστηκαν. Ο τεράστιος ρόδακας πάνω από την πύλη και οι εκατέρωθεν πύλες πλάι της, τα κωδωνοστάσια ύψους 68μ και 90μ, τα γλυπτά, η διακόσμηση στο εσωτερικό της, καθώς και τα βιτρώ παράθυρα, την καθιστούν άξια θαυμασμού και έμπνευσης.
Ο Βίκτωρας Ουγκώ, το 1831, πληγωμένος προφανώς από τις δυσκολίες να μαζευτούν χρήματα για τη σωστή συντήρηση του ναού και της αποκατάστασης κατεστραμμένων σημείων του, εμπνέεται και δημιουργεί το συγγραφικό αριστούργημα Η ΠΑΝΑΓΙΑ ΤΩΝ ΠΑΡΙΣΙΩΝ, με πρωταγωνιστές την τσιγγάνα Εσμεράλδα, τον άσχημο μα καλόκαρδο και δυνατό Κουασιμόδο και τον κακό Φρολλό. Διαδραματιζόμενο την εποχή της Βασιλείας του Λουδοβίκου ΙΑ’ (1461-1483), με το κωδωνοστάσιο του ναού να γίνεται σημείο αγάπης, έρωτα, φόβου, προστασίας μα και θανάτου για την άτυχη τσιγγάνα, η Παναγία των Παρισίων, αρχίζει να απασχολεί σοβαρά τον κόσμο και η αποκατάσταση του ναού ήταν πλέον γεγονός.
Πολλές φορές ακόμα απειλήθηκε κατά τη διάρκεια των αιώνων, ένα από τα πιο σημαντικά σημεία συγκέντρωσης όλων των τεχνών, ιδιαίτερα των εποχών πνευματικής καλλιέργειας. Το 1944 ο Χίτλερ έδωσε εντολή για την καταστροφή όλου του Παρισιού και εκρηκτικά είχαν τοποθετηθεί στα πιο σημαντικά σημεία της πόλης (Παναγία των Παρισίων, Πύργος του Άιφελ, Αψίδα του Θριάμβου), ώστε να μην πέσει στα χέρια των εχθρών του. Λόγω συνείδησης του στρατηγού που του είχε ανατεθεί αυτό το έγκλημα, αποφεύχθηκε το κακό.
Φτάνουμε σε ειρηνικές εποχές και έτος 2019 για να αντικρίζουμε το NOTRE-DAME DE PARIS, να καλύπτεται από πύρινες φλόγινες εχίδνιες γλώσσες. Στις 15 Απριλίου του ίδιου έτους καταρρέει εντελώς η οροφή του Ναού και ο ξύλινος σκελετός του (13ος αιώνας η μία πλευρά και 19ος αιώνας η άλλη), καίγεται κολασμένα. Πυροσβέστες και κόσμος παλεύουν να διασώσουν ευτυχώς με επιτυχία έργα τέχνης- κειμήλια που φιλοξενούνται στο ναό.
Πονάει η καρδιά των Παριζιάνων, η καρδιά των Γάλλων, η καρδιά των Ευρωπαίων και η καρδιά του πλανήτη, βλέποντας τούτο το μνημείο, σύμβολο πολιτισμού, πίστης, πνευματικής δημιουργίας, πηγή έμπνευσης και ρομαντισμού να καταρρέει εν μία νυκτί. Στα χρόνια ύπαρξης του ναού, έχουν περάσει 80 βασιλιάδες, 2 αυτοκράτορες, 5 δημοκρατίες και 2 παγκόσμιοι πόλεμοι. Παύει πια να είναι ένα οικοδόμημα, αλλά ένα σώμα με ψυχή που έχει αντέξει πολλά.
Εικόνες με τον Κουασιμόδο να κρατάει αγκαλιά το κωδωνοστάσιο βουλιάζουν σε θλίψη το Διαδίκτυο. Φωτογραφίες από ταξίδια αναμνήσεων στο σημείο, κοσμούν τα προφίλ πολλών από εμάς. Η μόνη μας ελπίδα, οι υποσχέσεις αυτών που μπορούν, για επαναδημιουργία όλων των καμένων σημείων του ναού. Θέλουμε τα παιδιά μας να έχουν αναμνήσεις ζωντανές και όχι φωτογραφίες. Θέλουμε να είναι περήφανα για το παρελθόν που φτιάξανε κάποιοι, για το παρόν που φτιάχνουν οι γονείς τους και για το μέλλον που θα φτιάξουν τα ίδια. Ας ευχηθούμε να μην ξαναντικρύσουμε παρόμοια πλήγματα και πηγαίνοντας ξανά στο Παρίσι, η Παναγία των Παρισίων πάνω στης οποίας τα θεμέλια χτίστηκε και το πασίγνωστο πανεπιστήμιο της Σορβόννης, να ξαναζωντανέψει Εσμεράλδες, Κουασιμόδους και μαζί και τις καρδιές μας.
