Σούρουπο. Η ώρα που οι ρυθμοί πέφτουν, υποτίθεται, γιατί ακόμα η σκυτάλη δεν πέρασε στα χέρια της ηρεμίας.
Το τρέξιμο της μέρας φαίνεται στους πρησμένους αστραγάλους σου, το άγχος έχει κατσικωθεί στο λαιμό και το κεφάλι σου βρίσκεται ακόμη στηριγμένο πάνω του;
Κοιτάς τον καθρέφτη αμήχανα ουφ, ναι εκεί είναι κατάβαρο βέβαια, αλλά υπάρχει.
Η τακτοποιημένη ακαταστασία που επικρατεί στο σπίτι δεν σου αφήνει και πολλά περιθώρια γιατί παραμονεύει σε κάθε λεπτό το "μαμά..."!
Και εκεί που λες δεν υπάρχει σωτηρία, μια αγκαλιά τους σε κάνει κομμάτια.
Ξέρεις στο τέλος της μέρας η αίσθηση της κούρασης, της πίεσης, εξαφανίζονται με ένα χαμόγελο. Το δικό του, το δικό σου, το δικό τους...
Δόξα τω Θεό να λες που αναπνέεις έστω και κουρασμένα.
Κάποιοι τα ψάχνουν όλα τα παραπάνω.
Κάποιοι...
Χαμόγελα κουρασμένα, από τα καλύτερά μου!
