Έχεις φάει πολλές σφαλιάρες.
Σφαλιάρες, όταν έχανες αυτά που αγαπούσες.
Όταν αποτύγχανες, σε αυτό που χρόνια προσπαθούσες.
Σφαλιάρες, όταν χώριζες από τον πρώτο σου έρωτα και ήξερες ότι δεν θα τον ξαναδείς ποτέ.
Όταν συνειδητοποιούσες, ότι οι άνθρωποι τελικά, δεν είναι όλοι καλοί, όπως νόμιζες όταν ήσουν μικρή.
Σφαλιάρες, όταν σε κορόιδευαν και σου έλεγαν ψέματα , θέλοντας να παίξουν με το μυαλό σου και απλά να γελάσουν.
Όταν έχανες φιλίες, που θα πόνταρες τα πάντα σε αυτές.
Όταν άνοιγες την ψυχή σου απροκάλυπτα, σε έναν καλοστημένο τοίχο.
Έχεις φάει πολλές σφαλιάρες.
Άλλες πιο γερές, άλλες πάλι πιο γλυκές, ανεπαίσθητες και απαλές.
Σε τυραννούσαν μέρα με τη μέρα και σε κολλούσαν εκεί για πάντα.
Λογιών λογιών σφαλιάρες, που έρχονταν και έφευγαν και μετά πάλι από την αρχή..
Υπάρχει όμως και μια σφαλιάρα, που διαφέρει από τις άλλες.
Αυτή που μοιάζει τιμωρία, μα είναι το πιο πολύτιμο δώρο.
Η Σφαλιάρα προς εσένα. Η Σφαλιάρα για εσένα.
Αυτή που εσύ δίνεις στον εαυτό σου για να τον σώσεις.
Για να τον ξυπνήσεις. Να τον συνεφέρεις.
Να του θυμίσεις ποια είσαι και πού ξεκίνησες να πας.
Πονάει πολύ, αυτή η σφαλιάρα.
Ίσως γιατί εσύ είσαι ο θύτης, εσύ και το θύμα.
Μα μόνο αυτή θα σε βγάλει από το λήθαργο.
Ένα λήθαργο που μπήκες γιατί προς στιγμήν θέλησες να μοιάσεις στο σύνολο και να προσποιηθείς ότι είσαι ίδια με τους άλλους.
Μα έλα που δεν είσαι.
Και τελικά ούτε ποτέ θα γίνεις.
Και κάπως έτσι, αποχωρείς από το θέατρο της χλιαρότητας.
Γιατί η ζωή είναι κρύα, είναι καυτή, είναι πικάντικη και επικίνδυνη, είναι υπέροχη.
Κι αν όλες τις σφαλιάρες μια μέρα τις έχεις τελικά ξεχάσει, αυτές που εσύ δίνεις στον ίδιο σου τον εαυτό δεν τις ξεχνάς ποτέ.
Αφήνουν σημάδι ανεξίτηλο και χαραγμένο σε κάθε κύτταρό σου.
Σημάδι που καθορίζει τα κότσια και τα ιδανικά σου, τη μαγκιά σου, την καρδιά σου, την αλήθεια σου, το «είναι» σου.
Και όλα αυτά δεν τα αλλάζεις με τίποτα.
