Αν φανταστώ πως γινόμουν για σένα δημιουργός, θα γινόμουν ένας σκηνοθέτης.
Θα έβγαζα στην επιφάνεια όλα τα κρυφά δεδομένα του χαρακτήρα σου.
Μικρές ανολοκλήρωτες σκηνές, λίγο πειραγμένο το μοντάζ, σαν δεδομένο τόσο, παρά ως ανάγκη.
Ο χαρακτήρας ακέραιος, χαμηλού προφίλ, ουσιαστικός και καίριος, καυστικός με βαθιά γνώση. Λαθρακουστής όχι για την περιέργεια να ακούσει, αλλά να μάθει, να μοιραστεί, να προσφέρει, να δώσει και να πάρει μαθήματα ζωής.
Σε ένα έργο ρεαλιστικό, ερωτικό, σε ένα έργο που διαπραγματεύεται την πάλη. Αυτήν την πάλη μεταξύ της ελευθερίας του μυαλού και την σκλαβιά του «δεν μπορώ να ζήσω χωρίς εσένα».
Με χαρακτήρες που έχουν ξεπεράσει τα όρια μιας και δεν έχουν κάτι να χάσουν.
Αφήνονται και παρασύρονται στο πάθος τους, με έναν τρόπο απόλυτο.
Σε ένα σενάριο τόσο ρεαλιστικό, που σου στερεί την ελευθερία να κρυφτείς πίσω από κανόνες, γιατί στο ρεαλισμό, είσαι τελείως εκτεθειμένος. Το μόνο που έχεις να διαχειριστείς, είναι το τι είναι αληθινό!
Ένας αόρατος σκηνοθέτης, που καταφέρνει να σου κλέψει κάποιες τόσο καλές στιγμές, που το έργο γίνεται φοβερό!
Αν φανταστώ πως σε δημιουργώ σε ένα στοιχείο της φύσης, θα διάλεγα να είσαι το νερό.
Ένα τεράστιο κύμα σε ένα ήρεμο λιμάνι
Γίνεται δύσκολα αντιληπτό και νιώθεις ασφαλής μέσα στο λιμάνι
Μια φουσκοθαλασσιά διακρίνεις, μέχρι να δεις τα τεράστια κύματα, μέχρι να ακούσεις τον άνεμο, μέχρι να καταλάβεις, περνάει σαν αστραπή και σε παρασέρνει. Ότι φράγματα κι αν έχεις φτιάξει θα στα ρίξει, θα στα διαλύσει όλα.
Ένα κύμα θραύσης, που σκοπό του έχει να σε παρασύρει σε ενέργεια. Όσο κι αν προσπαθήσεις να τρέξεις προς την ξηρά, όσο κι αν αναζητήσεις να ανεβείς κάπου ψηλά για να σωθείς, φαντάζει μάταιο.
Περίμενες να δεις το τεράστιο κύμα να έρχεται κατά πάνω σου για να αναζητήσεις μια διαφυγή. Μα δεν υπάρχει διαθέσιμος χρόνος στο τσουνάμι!
Ποτέ δεν έρχεται ένα κύμα μόνο του. Πριν από αυτό έχει προηγηθεί, ολόκληρη σειρά κυμάτων που δεν αντιλήφθηκες
Αν το δεις να έρχεται είναι πολύ αργά για να τρέξεις…
Αν φανταστώ πως σε δημιουργώ καιρικό φαινόμενο, θα σε έλεγα καταιγίδα.
Μια δυνατή καταιγίδα που σαν όλες, συνοδεύεται από κεραυνούς και αστραπές. Δεν μπορεί να την προβλέψει κανένα ραντάρ. Ένας άνεμος έρχεται τόσο δυνατά, που είναι ικανός να αλλάξει ότι προβλέψεις είχες κάνει
Όταν ακούσεις τον άνεμο, είναι πάλι αργά. Έχουν προηγηθεί βροντές που δεν ακούστηκαν και αστραπές που δεν πρόλαβες να δεις τη λάμψη τους ώστε να προετοιμαστείς για την επερχόμενη καταιγίδα.
Αν φανταστώ πως είμαι δημιουργός και είχα να διαλέξω ανάμεσα στη μέρα και στη νύχτα ανάμεσα στον ήλιο και το φεγγάρι, θα διάλεγα να είσαι το φεγγάρι.
Φωτίζει γύρω του όλα του κόσμου τα σκοτάδια, δεν είναι ένα ολόγιομο φεγγάρι που θα χαζέψεις αδιάφορα ψηλά στον ουρανό.
Αυτό θα σε πιάσει από τους ώμους και θα σε τραντάξει ολόκληρο.
Θα σε βάλει να αναμετρηθείς με σένα, θα σε κάνει να το κοιτάς και να ευλογείς τον Θεό και το σύμπαν που σε αξίωσε να το ζεις. Όχι να το χαζεύεις, να το ζεις, να του παραδίνεσαι ψυχή και σώμα
Το «Εγώ» να πηγαίνει στην άκρη και να αφήνει χώρο για το «Εμείς».
Τη μια στιγμή να γίνεσαι χίλια κομμάτια και την άλλη να σε κάνει δοτικό. Να σε γεμίζει αγάπη, να σε μεθάει και να σε κάνει να πιστεύεις πως αν του κόψεις ένα κομμάτι, αυτό το κομμάτι θα γράφει το όνομά σου, θα είναι μόνο για σένα
Αν φανταστώ πως είμαι δημιουργός θα σε έκανα τραγούδι.
Θα σε έντυνα με στίχους, θα σε σκέπαζα με ουράνια μουσική και θα διάλεγα η ζωή μου να παίζει στον δικό σου σκοπό.
Με έναν σκοπό που σε κάνει να βρεις το πραγματικό το πιο βαθύ νόημα των στίχων, να βρεις το πάθος στις νότες της μουσικής, να ακούσεις τον πραγματικό σκοπό.
Αν φανταστώ πως είμαι δημιουργός, θα σε έφτιαχνα σαν έναν κήπο.
Έχει λιακάδα και νιώθεις τη ζέστη του ήλιου, τα λουλούδια είναι ανθισμένα, ροζ, κίτρινα και γαλάζια άνθη μοσχομυρίζουν. Είναι ένας τόπος ιερός, νιώθεις ασφαλής και απόλυτα παραδομένος. Κάθεσαι κάτω από το αγαπημένο σου δέντρο.
Εκεί συναντιόμαστε στον πιο όμορφο κήπο, στον πιο αληθινό κήπο της καρδιάς
Κάθε συνάντηση έχει μια ζεστασιά, μια χαρά, ένα χαμόγελο λαμπερό. Κάθομαι και εγώ κοντά σου και σου ψιθυρίζω πως μέσα σε αυτόν τον κήπο, αυτό είναι και εμένα το αγαπημένο μου δέντρο.
Ήξερα από πάντα τον δρόμο που οδηγεί εδώ, ήξερα πως εσύ θα κάθεσαι και θα με περιμένεις.
Η κάθε συνάντηση, σου δίνει την αίσθηση της ασφάλειας, της σιγουριάς, της χαράς πως γυρνάς στο σπίτι σου.
Ο αποχαιρετισμός δεν δίνει λύπη, κρατάς τη ζέστη από το άγγιγμα των χεριών, τη ματιά του ενός στα μάτια του άλλου και τα λόγια που δεν βγαίνουν, μα δίνουν την υπόσχεση της επόμενης φοράς.
Στον κορμό του δέντρου, έχουν χαραχτεί οι δικές μας υπογραφές και πάντα το ταξίδι θα ξεκινά από εκεί
Οι συναντήσεις μας αυτές, έχουν σχεδιαστεί πολύ πριν τα δυο μας σώματα βρεθούν να αγκαλιάζονται μαζί.
Και πάλι θα χωρίζουμε και πάντα θα επιστρέφουμε.
Αν φανταστώ πως είμαι δημιουργός θα σε έκανα χορό.
Θα χορεύαμε σφιχταγκαλιασμένοι ένα μπλουζ. Δυο φιγούρες να λικνίζονται τρυφερά και αργά, ο ένας επάνω στο κορμί του άλλου.
Να είσαι ο καβαλιέρος μου να διευθύνεις τα βήματα, να δίνεις ένταση στον ρυθμό.
Απλά, τόσο απλά, να αφήνομαι στα χέρια σου, να με κοιτάς, να με κρατάς και να με χορεύεις.
Αν φανταστώ πως είμαι δημιουργός ενός μύθου, θα σε έκανα τον μύθο της αόρατης κόκκινης κλωστής.
Ο μύθος μιλάει για δυο ανθρώπους που βρίσκονται πολύ μακριά ό ένας από τον άλλον, δεν γνωρίζονται κι όμως αυτοί οι δύο είναι δεμένοι με μια κόκκινη αόρατη κλωστή.
Ένας θρύλος γεμάτος μυστήριο, ρομαντικός και τρυφερός. Μιλάει για τη μοίρα, μιλάει για το πεπρωμένο.
Λέει για εκείνους που το πεπρωμένο θα τους ενώσει. Ανεξάρτητα από τις συνθήκες της ζωής τους, τον τόπο, τον χρόνο.
Θα συναντηθούν ξαφνικά και αναπάντεχα και αυτή τους η συνάντηση, θα ανατρέψει τα πάντα, θα τους επηρεάσει βαθιά.
Δεν μπορείς ποτέ να δώσεις απάντηση στο «πως» και «γιατί», μπήκε αυτός ο άνθρωπος στη ζωή σου.
Οι αόρατες κόκκινες κλωστές σας δεν θα κοπούν ποτέ. Θα μπερδευτούν, θα τεντωθούν, θα χαθούν, μέχρι να έρθει η ώρα η κλωστή να μικρύνει φέρνοντάς σας κοντά.
Φαίνεται τυχαίο μα δεν είναι γιατί αυτός ο άνθρωπος δεν είναι ξένος.
Είναι εκείνος που θα σου απλώσει το χέρι και η παλάμη σου θα χαθεί μέσα του. Τα δάχτυλά σου, θα ξαπλώσουν επάνω της με εμπιστοσύνη.
Θα είναι δυνατές και έντονες οι στιγμές που θα ζήσετε. Και παράλληλα, η καρδιά, η ψυχή σου θα είναι ήρεμες.
Κισμέτ μου αρέσει να το λέω.
Άλμα πίστης, σε ένα ταξίδι ελευθερίας δίχως φίλτρα και ανασφάλειες.
Δύναμη αυτό το άλμα πίστης, αυτό το να ξέρεις πως σε αυτόν τον απέραντο κόσμο εσύ βρήκες έναν άλλον άνθρωπο, που περίμενε εσένα, που ήρθε για σένα.
Όχι δεν είναι σενάριο ενός τρυφερού, ερωτικού έργου που θα ήλπιζες να πρωταγωνιστείς.
Και σίγουρα δεν είσαι πια ο παρατηρητής της ταινίας σου, εδώ δε ζεις στα σχέδια των άλλων, δεν καθρεφτίζεσαι μέσα από τις ζωές των άλλων. Εδώ οι επιθυμίες δεν τιμωρούνται.
Είναι οι επιλογές μας, δεν παρασυρθήκαμε. Μεταφέρουμε απολογισμό, προβληματισμό, φόβο, λύπη.
Δεν χρειάζονται ενοχές, δεν χρειάζονται τύψεις.
Κατανοούμε, ερμηνεύουμε, συγχωρούμε και συνεχίζουμε.
Ας τιμήσουμε όλα τα συναισθήματα!
Δίχως αν, δίχως αφού, δίχως αλλά…
