Εκείνη τον ερωτεύτηκε.
Κι εκείνος το ίδιο.
Αμοιβαία.
Από εκεί και μετά, ζούσαν.
Την κάθε μέρα, την κάθε ώρα, το κάθε λεπτό, ακόμα και τα δευτερόλεπτα.
Εκείνη τον αγκάλιαζε.
Εκείνος της χάϊδευε τα μαλλιά.
Εκείνη τον φιλούσε.
Εκείνος την τραβούσε κοντά του.
Εκείνη δεν μπορούσε μακριά του.
Εκείνος δεν μπορούσε χωρίς εκείνη.
Μαζί κάλυπταν οποιοδήποτε κενό είχαν οι ψυχές τους, οι ζωές τους.
Μαζί ξυπνούσαν, ερωτευμένοι καθημερινά.
Εκείνη του ετοίμαζε τον αγαπημένο του καφέ.
Εκείνος της μαγείρευε το αγαπημένο της φαγητό.
Εκείνη δεν μπορούσε να κοιμηθεί χωρίς εκείνον.
Εκείνος δεν την άφηνε ποτέ μόνη της.
Εκείνη δεν μπορούσε να σκεφτεί τον εαυτό της, πουθενά αλλού.
Εκείνος δεν μπορούσε να είναι πουθενά αλλού, εκτός από το μαζί της.
Το μαζί τους.
Το δικό τους «μαζί» που ήταν τα πάντα.
Εκείνη τον μύριζε για ώρες κι έφτιαχνε όμορφες αναμνήσεις.
Εκείνος είχε την μυρωδιά της στο σώμα του.
Εκείνη τον λάτρευε.
Εκείνος την λάτρευε.
Αμοιβαία όλα τους.
Εκείνη ωρίμαζε μαζί του.
Εκείνος μεγάλωνε μαζί της.
Εκείνη άκουγε τη μουσική που του άρεσε, κάθε βράδυ.
Εκείνος της έβαζε την δική της μουσική, κάθε πρωί.
Εκείνη έβλεπε με κλειστά μάτια θρίλερ.
Εκείνος έβλεπε ρομαντικές ταινίες με εκείνη αγκαλιά.
Μαζί ήταν ιδανικοί, ο ένας για τον άλλον.
Δε θα μπορούσαν να κουμπώσουν πουθενά αλλού, εκτός από το μεταξύ τους.
Ήταν σαν ένα παζλ με δύο τελευταία κομμάτια που έπρεπε να συμπληρωθούν για να δεις την εικόνα καθαρά.
Εκείνη δεν μπορούσε να περιμένει ούτε λεπτό για να τον δει.
Εκείνος δεν άφηνε να περάσει ώρα χωρίς να είναι μαζί της.
Εκείνη έτρεχε στη βροχή κατά πάνω του για να τον φιλήσει.
Εκείνος την σκέπαζε στο σπίτι τους για να είναι ζεστή.
Εκείνη τον φρόντιζε κάθε που τύχαινε να αρρωσταίνει.
Εκείνος την έτρεχε στο νοσοκομείο κι έμενε δίπλα της.
Εξαρτημένοι ο ένας για τον άλλον.
Ζούσαν το απόλυτο για εκείνους.
Εκείνη δεν περίμενε για να εξομολογηθεί τον έρωτα της ούτε για μια στιγμή.
Εκείνος κάθε στιγμή της το έδειχνε.
Εκείνη δεν μπορούσε χωρίς εκείνον.
Εκείνος δεν μπορούσε χωρίς εκείνη.
Εκείνη προσπαθούσε.
Εκείνος πάλευε.
Εκείνοι κοιμόντουσαν χωριστά.
Εκείνη ήταν λυπημένη κάποιες φορές.
Εκείνος δεν ήξερε τι να κάνει.
Μαζί ήταν χώρια.
Κι αυτό δεν θα το επέτρεπαν ποτέ.
Ποτέ η μουσική δεν ήταν ίδια.
Ποτέ τα πρωινά στο σπίτι τους δεν είχαν αυτή τη φρεσκάδα.
Ποτέ οι αγκαλιές τους δεν ήταν γερές.
Ποτέ.
Αυτό το ποτέ, εκείνη ποτέ δεν το ήθελε.
Εκείνη ήθελε τα πάντα.
Εκείνος της είχε πει για πάντα.
Εκείνοι χωρίστηκαν σε άλλες διαδρομές.
Δεν ξανά βρέθηκαν ποτέ.
Ακόμα κι αν αυτοί οι δύο έδιναν τη ζωή τους ο ένας για τον άλλον, μετά από αυτό κανείς δεν έμεινε ίδιος.
Εκείνη πάντα τον περίμενε.
Εκείνος ποτέ δεν εμφανίστηκε όταν έπρεπε.
Το «μαζί» τους, ήταν το χώρια πια.
Εκείνη δεν αγάπησε ποτέ ξανά με την ίδια λαχτάρα, με την ίδια τρέλα, με ταχυπαλμίες και πεταλούδες.
Εκείνος δεν έμαθε αν αγαπήθηκε το ίδιο από κάποια άλλη.
Εκείνη είχε κομμάτια από εκείνον μέσα της.
Εκείνος είχε τις αναμνήσεις εκείνης στο σπίτι του.
Εκείνης της έλειψε αυτό που ήταν μαζί του και που κανένας άλλος δεν κατάφερε να της βγάλει αυτό.
Εκείνος δεν έμαθε αν ήταν ο ίδιος άνθρωπος που αγάπησε.
Εκείνη πίστευε στο παραμύθι τους.
Στην αγάπη τους.
Στον έρωτα τους.
Στο για πάντα τους.
Κι εκείνος πίστευε.
Κανείς όμως δεν τους προειδοποίησε ότι τα παραμύθια δεν έχουν πάντα ένα χαρούμενο τέλος.
Και θα μου πεις εσύ.
«Κι όλος αυτός ο έρωτας κι όλη αυτή η αγάπη που πάει όταν χωρίζουν οι άνθρωποι τελικά;»
Και θα σου απαντήσω ότι ίσως να καίγονται και για χρόνια.
Ίσως να μην κρυώνουν.
Ακόμα κι όταν οι άνθρωποι θα προχωράνε στην ζωή τους.
Γιατί κάποιοι έρωτες δεν σβήνουν εντελώς, σιγοκαίγονται.
Γιατί οι έρωτες της ζωής μας μένουν μέσα μας.
Αυτοί δεν φεύγουν «ποτέ.»
Κι αυτό είναι το μοναδικό «πάντα» που κρατάει.
