Τι θα κάνουμε τελικά με αυτά τα συναισθήματα της αυτολύπησης και της εσωτερικής μας απαξίωσης;
Πώς θα τα αποβάλουμε και θα τα στείλουμε στον αγύριστο;
Και άραγε εξαρτάται μόνο από εμάς τους ίδιους, ή και από τους ανθρώπους που μας τα προκαλούν με την στάση τους;
Δύο άνθρωποι σχηματίζουν ένα σιωπηρό συμβόλαιο.
Ανάμεσα στους όρους που διέπουν ένα συμβόλαιο, είναι και η αγάπη. Στην πορεία αυτής της σχέσης που ζητάει ανάπτυξη, ολοένα και περισσότερη ανάπτυξη, οι κακές εμπειρίες προηγούμενων σχέσεων που έχουν επηρεάσει την αυτοεκτίμηση και την ικανότητα μας να δείξουμε εμπιστοσύνη στο άλλο πρόσωπο, λειτουργούν ανασταλτικά.
Ως αποτέλεσμα μας κάνουν να χάνουμε την εσωτερική μας ομορφιά, την έμπνευση και την ελευθερία του μυαλού μας για την δημιουργία μιας όμορφης σχέσης.
Έτσι κατάλοιπα συναισθημάτων εγκλωβισμού, μεταφέρονται στο άλλο πρόσωπο της ζωής μας.
Ο συμβιβασμός και η ελπίδα να ενσωματωθούμε ανάμεσα σε δύο κόσμους, αυτόν του εσωτερικού μας και εκείνον του εξωτερικού, είναι καθαρά υπόθεση προσωπική του καθενός μας.
Το να καταφέρεις να μετατρέψεις παρελθοντικούς φόβους, πόνους και χαμένη αυτοπεποίθηση σε δύναμη και ανάκτηση της χαμένης σου αυτοεκτίμησης, είναι δύσκολος δρόμος, μα επιβάλλεται να τον κάνεις.
Μόνο τότε και μόνο, θα απελευθερωθείς και θα νιώσεις τη χαρά που είναι το ελιξίριο ζωής, όντας δίπλα σε έναν άνθρωπο που σε γεμίζει ολοκληρωτικά.
Θέση και άποψή μου είναι πως δεν αφήνεις ποτέ μα ποτέ, έναν άνθρωπο που πλάι του ολοκληρώνεσαι ψυχικά, συναισθηματικά και σωματικά.
Οι φόβοι, οι ανασφάλειες και οι ηττοπαθείς σκέψεις, είναι στα πλαίσια της εσωτερικής και εξωτερικής σύγκρουσης.
Οι σκιές λειτουργούν σαν πέπλο, που απλά σου κρύβουν την ευτυχία.
Μια ευτυχία που ανοίγεται μπροστά σου και εσύ την κλωτσάς.
Δεν την θες; Δική σου η επιλογή.
Αλλά παραδέξου πως ο μόνος χαμένος θα είσαι εσύ. Και σε μια ζωή επίγεια ,τόσο μικρή και γρήγορη, η βαρύτερη αμαρτία και το μεγαλύτερο έγκλημα, είναι να μην πάρεις τα δώρα που σου χαρίζει το πεπρωμένο σου.
