Αν χανόμουν με τη βάρκα μου στο βαθύ της θάλασσας και στο άπειρο γαλάζιο, δεν θα με φόβιζε καθόλου.
Μέρα νύχτα, έτσι ταξιδεύω μέσα στα μάτια σου και δεν με τρομάζει πια.
Κάθε μέρα, παλεύω με Κύκλωπες και Λαιστρυγόνες, ψάχνοντας το ήρεμο λιμάνι να αφήσω την καρδιά μου.
Τρέχω, τρέχω, σε πιάνω και μου φεύγεις…
Μείνε…
Άναψε σαν φάρος, για να πάψω να χάνομαι.
Γίνε μια τόση δα κουκίδα επάνω στον χάρτη μου.
Γίνε ο άνεμος που θα φέρει τη βάρκα μου στο λιμάνι σου.
Κοίτα με!
Πέταξα τα κουπιά μου.
Καμιά πυξίδα δεν μου δείχνει πια τον δρόμο.
Πάλεψα με δαίμονες και δράκους.
Ματώνω, μα ακόμη είμαι εδώ, ζωντανή στην βάρκα μου.
Πού είσαι;
Ακόμη σε περιμένω!
Αντέχω, είμαι ακόμη εδώ!
Ματώνω ακόμα!
Πονάω και ουρλιάζω, να με λυπηθεί ο άνεμος, να μην με τσακίσει στα βράχια.
Κοιμάμαι και ξυπνάω και κάθε χάραμα ονειρεύομαι…
Η επόμενη νύχτα να με βρει στο λιμάνι σου.
Η νύχτα να με βρει στην αγκαλιά σου.
Η νύχτα κοντά σου...
Κάθε νύχτα αγκαλιά σου…
